+ 42 - 30 | § ¶Reportage voor zakenblad Excellent Business

OP PAD MET DION BARTELS

Zijn volledige naam luidt Dénis André Napoleon Bartels. Napoleon is ook het grote voorbeeld van de advocaat Dion Bartels, die zich opwerpt als beschermer van beleggers die gedupeerd zijn door malafide beleggingsfondsen zoals Palm Invest, Easy Life en nu DSB. Maar door menigeen wordt hij gewoon een ordinaire oplichter genoemd. Een dag op pad met de omstreden advocaat.

(lees meer)

+ 58 - 37 | § ¶TWEE BEROEPSKIJKERS OVER TELEVISIE, HP/DE TIJD

Tv-recensnten Marjoleine de Vos (NRC) En Wim de Jong (Volkskrant) over nachtelijke paniekaanvallen, nare telefoontjes uit Hilversum en televisie voor randdebielen.

Welke programma’s vinden jullie overgewaardeerd?

De Vos: "Al die talkshows laat op de avond. Knevel & Van den Brink vond ik zelfs uitgesproken slecht."

De Jong: "Waar ik een beetje moe van word, zijn al die slappe aftreksels van De Wereld Draait door. Dat is echt een industrie geworden. Dan weer ‘Wat nu?!’, dan weer ‘Wat heet!’, een talkshow voor Giel; dat vind ik echt zwaar overschatte televisie. De oorspronkelijkheid is er totaal uit. Of Hugo Borst die zich opwerpt als een tv-persoonlijkheid aan de hand van wiens wijsheid wij moeten beslissen of zanger Xander de Buisonjé weer tot de goeden kan worden gerekend! Dan rijdt hij in een jeep door Nederland en zegt in de camera dat hij heeft besloten dat-ie Xander de Buisonjé als een heel integere man gaat beschouwen. Dan vraag je je dus echt af: ben ik nou gek? Ja, ik ben dus duidelijk gek. Want de hele televisiecultuur van deze tijd gaat over dit soort zaken."

(lees meer)

+ 48 - 53 | § ¶HOERA!

+ 29 - 21 | § ¶Genieten van Cisea Dresselhuys

recensie in de Volkskrant door Jean-Pierre Geelen

Een oude grap, maar het blijft leuk: anonieme bizarre brieven aan bekende mensen. Nu aan hoofdredacteuren. Het blad Blaadje publiceert ze.
Hoe romantisch zijn de Nederlandse hoofdredacteuren aangelegd? Er gaan dagen voorbij dat die vraag even niet opkomt, maar het tijdschrift Blaadje, een jaarlijkse uitgave voor en door bladen makers, nam de proef op de som vanwege een themanummer over het onderwerp. In de beste traditie van de onovertroffen ir. H. A. Schuringa (achter wie wijlen Martin van Amerongen schuilging) bezorgde journaliste Nathalie Huigsloot (tevens Volkskrantmedewerkster) onder valse namen erotisch getinte complimenten en andere bizarre vragen en verzoeken aan Opzij's Cisca Dresselhuys, Nieuwe Revu's Hans Verstraaten en nog een aantal vakbroeders. De emails en de verrassende antwoorden daarop staan integraal afgedrukt in Blaadje nummer 3, dat donderdagavond feestelijke ten doop werd gehouden. (lees meer)

+ 40 - 20 | § ¶INTERVIEW MET JOB GOSSCHALK VOOR DE VOLKSKRANT

Zaterdag ligt U hoort nog van ons in de winkel, een handboek van Kemna Casting voor mensen die graag acteur willen worden. Initiatiefnemer en coauteur is de baas van alle sterren: castingkoning Job Gosschalk.
Is het voor mensen die acteur worden of voor hen die beroemd willen zijn?
'Nou, het ingewikkelde van het boekje is dat mensen die acteur willen worden er heel veel aan hebben, omdat er echt veel informatiein staat over hoe je je op de beroepspraktijk kunt voorbereiden. Maar ik vermoed dat ook mensen die beroemd willen worden het kopen. Die willen eigenlijk iets heel anders lezen. Die willen lezen dat ze mij op straat kunnen tegenkomen en dat ik dan zeg: jij bent het!'
Gebeurt dat wel eens?
'Ik heb een keer een heel mooi meisje in een café aangesproken en gezegd: volgens mij moet jij je inschrijven. Toen zei zij: ik heb net de hoofdrol gespeeld in een film. Sindsdien ben ik daar niet meer zo van.'
Zelf ambieerde u ooit ook een acteurscarrière. Wat mist u voor een goed acteur?
'Inlevingsvermogen. Ik heb heel lang gedacht: mijn tijd komt nog wel. Tot ik twee weken geleden een oude schoolvriend tegenkwam die tegen mijn vriend zei: Job wilde altijd zó graag toneelspelen en wij zagen natuurlijk allemaal dat ie het niet kon, haha! Toen pas dacht ik: ik kan het gewoon echt niet.' .
In het boek staat: 'Als je net als ik graag op feestjes de boel entertaint en meer dan eens het aandachtorgel bent genoemd, ben je al goed op weg acteur te worden.' Krijgt u als castingdirector wel genoeg aandacht?  (lees meer)

+ 29 - 29 | § ¶Artikel voor de Linda

TIJD VOOR DE SHRINK

'Je hoeft echt niet gek te zijn om een shrink te bezoeken hoor. In New York heeft iedereen er één. Daar ben je eerder gek als je het niet doet’, hoorde ik mezelf steeds vaker zeggen. Het leek me meer dan logisch. Je kan wel wéér met ruzie bij een baas weggaan, je wéér in een relatie storten met een foute vent, elke dag twee uur tegen je man klagen over wat iedereen je nou weer heeft aangedaan. Maar op een gegeven moment moet je het toch een keer bij jezelf gaan zoeken. Waarom gaan we wel op tennisles om onze onvolkomenheden op de baan te ontdekken en te verbeteren, en wimpelen we iemand die voor de psyche, ons welbevinden, heeft doorgeleerd zo resoluut af? Ik begreep het niet. Totdat iemand kaatste: ‘Waarom ga je zelf niet?’ Doe effe normaal, dacht ik. Ik ben niet gek of zo.... (lees meer)

+ 47 - 50 | § ¶Interview Georgina, voor RED

BN-roem en een serieuze reputatie, dat verdraagt elkaar nauwelijks. Wie zich laat verblinden door de Playmate of de soapster, zou bijna de actrice over het hoofd zien, of de mens Georgina Verbaan.

Tekst: Nathalie Huigsloot

Een hapje eten met Georgina Verbaan doe je niet alleen. Mensen kijken op, vragen om een handtekening of bedelen of ze niet heel even met een sabel een fles champagne te lijf wil gaan. O, en als ze dat dan toch doet: even een foto? Of een klein praatje? Want dochterlief is zó'n enorme fan van haar. Eigenlijk kan ze het zich niet eens meer herinneren. Hoe het is om geen bekende Nederlander te zijn.

'Iedereen heeft altijd het idee dat ze alles tegen je mogen zeggen omdat ze je elke avond op zo'n tv scherm zien. 'Kijk niet zo chagrijnig'. Ik heb daar wel heel erg moeite mee gehad. Om niet meer gewoon ergens laveloos in de kroeg in mijn eigen kots te liggen. Ik noem maar iets. Maar dat kan gewoon niet meer. Het kan wel, maar dan lig je een week in je bedje te draaien: komt het in de bladen? Nee, eerste week niet. Tweede week? O nee gelukkig, weer niet. Je bent gewoon onvrij. Maar het went wel, hoor.'
Ja?
Jawel. Ik heb me wel veel opgesloten in mijn huis en dan deed ik niet open. Ik ben heel erg ongelukkig geweest. Het was soms zo'n groot contrast. Dan moest ik naar een fanclubmeeting en werd er een heel plein afgezet. Vijf politiemensen tilden me dan over de gillende mensenmassa heen omdat ik werd aangevallen. Maar daarna zat ik gewoon weer in de trein naar huis. In de trein, for God's sake. Dan dacht ik: oh, Kattenvoer.. Kut! Ik heb nog maar vijf gulden en vier sigaretten. Dan maar kattenvoer kopen dus. En vervolgens zat ik in mijn eentje thuis. Ik had ook veel minder vrienden omdat ik dat maar eng vond. Ik ben in die tijd wel eens verraden door vrienden omdat ik bekend was. Nou ja.

16 jaar is Georgina, als ze wordt gevraagd voor de rol van Hedwig in Goede Tijden Slechte Tijden. Het meisje dat opgroeide in een flatwijk, als dochter van een alleenstaande bijstandsmoeder, werd plotseling beroemd. Vanaf dat moment keken de media voortdurend over haar schouders mee. Elke groeistuip werd gretig uitgelicht. Uitspraken als 'Ik vind Bin Laden wel een lekker ding', voedden het imago van het Bimbootje. Toch heeft ze niet de behoefte om haar reputatie recht te zetten.

'Je weet ook: dat gaat niet. Soms geef je een interview en denk je: dat was een goed gesprek. Knippen ze al je zinnige opmerkingen eruit. Zeg je één keer iets geks en dat nemen ze dan. Het is vechten tegen de bierkaai. Ik heb me daar compleet bij neergelegd en het interesseert me... oké, het interesseert me wel, en ik word er ook verdrietig van. Jezus...

(lees meer)

+ 28 - 34 | § ¶Help! Ik ben een loser, artikel voor RED

Nathalie Huigsloot wist het zeker: ze zou een wereldvrouw worden, met een baan in New York en een Mr. Big aan haar zijde. Maar binnen twee maanden was ze, baan- en manloos, terug in Nederland. Gelouterd?

GLAMOURLOOS TEN ONDER IN NEW YORK

Ik had een vaste baan als eindredacteur bij een televisieproducent, een mooi appartement, een goed salaris, een hechte vriendenkring en een man, zo aantrekkelijk en succesvol dat hij elke vrouw om zijn vinger kon winden. Het was de ideale man. Mijn Mr. Big. Letterlijk ook, want alles was groots aan hem. Zijn handen, zijn lichaam, zijn carrière, zijn zelfverzekerdheid, zijn status en zijn dromen. Hij wilde naar New York, want daar gebeurde 'het'. Dus toen hij die kans kreeg, greep hij hem met beide handen aan.
'Goh, wat tof voor je', zei ik, omdat onbaat­zuchtigheid siert. 'Maar hoe moet dat nu met ons?'
'Ga mee: opperde mijn Mr. Big.
Ik twijfelde. Jan en Alleman niet.
'Wow!: zeiden die, 'je kunt gewoon naar New Vork! De stad van de onbegrensde mogelijkheden. De plek waar dromen uitkomen. Een kans uit duizenden.'
Toen ik vervolgens een baan als tv-producer in New Vork wist te bemachtigen, was ook ik overtuigd: ik zou een wereldvrouw worden, ik werd Miss America.
Twee maanden later was ik weer terug. Ontslagen. En gedumpt.
'Hé: zei de bakker, 'ben je weer terug?' 'Huh', merkte de kroegbaas op, 'Was jij niet naar New Vork geëmigreerd?'
'0, dát. Het was gewoon niet wat ik wilde', loog ik quasi-luchtig.
En vermeed vervolgens Jan en Alleman.

(lees meer)

+ 33 - 28 | § ¶Vakantieverhaal voor ELLE

'GOED, HOGE HAKKEN EN EEN ROLKOFFER WAREN DAN WEL NIET ZO'N HEEL SNUGGERE KEUZE. VOOR EEN VOETTOCHT VAN DRIE KILOMETER IN DE HITTE, DOOR HET ZAND. MAAR DAT BETEKENT NOG NIET DAT IK EEN ZEIKMEISJE BEN. IK BEN COOL.'

DE RAT
Door: Nathalie Huigsloot

'Nee hoor, dit gaat prima', lieg ik, wanke­lend op hoge hakken. En ploeg met mijn rolkoffer het Thaise strand.
'Sure?' vraagt mijn, met rugzak gewa­pende, kersverse liefje.
Mijn verhitte hoofd knikt.
Hoge hakken en een rolkoffer waren dan wel niet zo'n heel snuggere keuze. Voor een voettocht van drie kilometer in de zin­derende hitte, door het mulle zand. Maar dat betekent nog niet dat ik een zeikmeisje ben. Ik ben cool.
Uitgeput plof ik op de trap van ons houten strandhutje. Dolblij dat wij er een op hoge palen hebben geboekt. Daar waar het strand ophoudt, begint namelijk de dode­lijke jungle. En daar sta ik liever bóven, dan middenin.
Paul ploft naast me neer, en geeft me een kus in mijn nek. Boordevol vlinders kijk ik om me heen. Dit is onze eerste vakantie samen, en...
'Jeetje! Zag je dat?' verbreekt hij de roze stilte.
'Wat?' vraag ik geïnteresseerd.
'Ik dacht dat ik een enorme kat zag lopen. Maar het was een rat.'
In een vlaag van decorumverlies sta ik ineens zeven treetjes hoger. Mijn mond ont­valt een hysterische OEH! 'Sorry, ik moet er even inkomen', verklaar ik mijn paniekje. 'Really', spot hij.
De hutjeseigenaar leidt ons verder naar boven. 'Hier is het', zegt -ie, terwijl hij de deur van ons liefdesnetje opengooit. Een reuzen kakkerlak schiet voorbij. Gillend zuig ik me vacuüm aan de rug van de man. Die niet zo gediend is van intimiteit; hij schudt me bruut van zich af, beent naar het grote gevaar, en plet het monster met vijf stevige trappen tot moes. Ik zou bijna hetzelfde bij hem doen; ik ben dan wel niet op de hoogte van de laatste backpackersmode, de theorie dat er nu meer dan dertig eitjes via zijn voetzolen door de kamer zijn ver­spreid, heeft mij zelfs bereikt.
'Zullen we anders een ander onderkomen zoeken?' oppert Paul, met een blik op mijn ietwat gebleekte gelaat.
'Nee, joh. Nergens voor nodig.'
Eenmaal in bed, onder mijn zeer zorgvul­dig hermetisch afgesloten klamboe, wen ik langzaam aan het junglebestaan. Alleen een bezoek aan het toilet vol kieren en gaten, durf ik nog even niet aan. De halve jungle kan daar immers spontaan binnen komen wandelen. Ik laat mijn Romeo eerst maar even gaan.
'Daar zou ik als ik jou was voorlopig even niet naar binnen gaan', luidt zijn droge advies.
'Hoezo niet? Wat is daar dan?!!!' informeer ik, zo rustig mogelijk.
'Niks ergs. Maar ik zou gewoon niet gaan.'
'Het is zo' n vogelspin, hè?'
'Nee lief, het is geen vogelspin.'
'Wat dan? Oh! Het is een sláng?'
'Nee echt niet, lief, maak je maar geen zorgen.'
'0, nee? Als het niet iets heel ergs zou zijn, dan zou je het me toch wel gewoon vertel­len?' .
'Het is een sprinkhaan,' bekent Paul.
'0, een sprinkhaan. Die kan ik wel heb­ben,' zeg ik opgelucht. En spring uit het bed.
Paul barricadeert de deur. 'Het is een enorm gróte, lief.'
Ik aarzel.
Pas als m'n jungle-expert terloops onder­wijst: 'Het wordt donker, dus de jungle komt nu tot leven', weet ik het zeker. Ik houd m'n plas wel een nachtje op.
'Bij ons zit een hele grote sprinkhaan in de badkamer,' vertel ik de eigenaar aan het ontbijt.
'Goh. Die heb ik hier nog nooit gezien', reageert hij verbaasd. Hij belooft het beestje te verwijderden.
Die avond zit hij er nog steeds, vertelt Paul na een korte check.
'Kun je hem niet even weghalen?' smeek ik vanwege een haast uiteenspattende blaas. Paul twijfelt, even. Maar sluit zich dan op in het toilet. Ineens valt de nacht. Althans, het licht in het dorp valt uit. 'OEH!' hoor ik. Geklap van een deur. Geren van voetstappen. 'Wat? Wát!' gil ik.
'Ja, sorry hoor,' zegt hij, 'maar om nu in het donker opgesloten te zitten met een rat die elke nacht een halve zeep opvreet...' 'Een rát?'
'Ja, je denkt toch niet echt dat hier sprink­hanen leven.'
Na twee weken monsters trotseren, keren we eindelijk huiswaarts. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn katten bezit. No more rats for me. Volledig gejetlagd laten
we ons achterover vallen in mijn donzige dekbed. En schieten in een gezamenlijke OEH! weer overeind. Mijn harige hartjes hebben mijn bed twee weken lang voor toi­let aangezien. Vol afschuw ontvluchten we ons doorweekte liefdesnestje. En verhuizen naar het oer-Hollandse hotel om de hoek. ­

Vorig jaar verscheen bij uitgeverij Bertolucci Miss America, Huigsloots debuutroman (€ 13,95).