Een hapje eten met Georgina Verbaan doe je niet alleen. Mensen kijken op, vragen om een handtekening of bedelen of ze niet heel even met een sabel een fles champagne te lijf wil gaan. O, en als ze dat dan toch doet: even een foto? Of een klein praatje? Want dochterlief is zó'n enorme fan van haar. Eigenlijk kan ze het zich niet eens meer herinneren. Hoe het is om geen bekende Nederlander te zijn.
'Iedereen heeft altijd het idee dat ze alles tegen je mogen zeggen omdat ze je elke avond op zo'n tv scherm zien. 'Kijk niet zo chagrijnig'. Ik heb daar wel heel erg moeite mee gehad. Om niet meer gewoon ergens laveloos in de kroeg in mijn eigen kots te liggen. Ik noem maar iets. Maar dat kan gewoon niet meer. Het kan wel, maar dan lig je een week in je bedje te draaien: komt het in de bladen? Nee, eerste week niet. Tweede week? O nee gelukkig, weer niet. Je bent gewoon onvrij. Maar het went wel, hoor.'
Ja?
Jawel. Ik heb me wel veel opgesloten in mijn huis en dan deed ik niet open. Ik ben heel erg ongelukkig geweest. Het was soms zo'n groot contrast. Dan moest ik naar een fanclubmeeting en werd er een heel plein afgezet. Vijf politiemensen tilden me dan over de gillende mensenmassa heen omdat ik werd aangevallen. Maar daarna zat ik gewoon weer in de trein naar huis. In de trein, for God's sake. Dan dacht ik: oh, Kattenvoer.. Kut! Ik heb nog maar vijf gulden en vier sigaretten. Dan maar kattenvoer kopen dus. En vervolgens zat ik in mijn eentje thuis. Ik had ook veel minder vrienden omdat ik dat maar eng vond. Ik ben in die tijd wel eens verraden door vrienden omdat ik bekend was. Nou ja.
16 jaar is Georgina, als ze wordt gevraagd voor de rol van Hedwig in Goede Tijden Slechte Tijden. Het meisje dat opgroeide in een flatwijk, als dochter van een alleenstaande bijstandsmoeder, werd plotseling beroemd. Vanaf dat moment keken de media voortdurend over haar schouders mee. Elke groeistuip werd gretig uitgelicht. Uitspraken als 'Ik vind Bin Laden wel een lekker ding', voedden het imago van het Bimbootje. Toch heeft ze niet de behoefte om haar reputatie recht te zetten.
'Je weet ook: dat gaat niet. Soms geef je een interview en denk je: dat was een goed gesprek. Knippen ze al je zinnige opmerkingen eruit. Zeg je één keer iets geks en dat nemen ze dan. Het is vechten tegen de bierkaai. Ik heb me daar compleet bij neergelegd en het interesseert me... oké, het interesseert me wel, en ik word er ook verdrietig van. Jezus...
Hoe kijk jij dan naar Kopspijkers?
De persoon die mensen in de media zien, die zie ik zelf ook wel. Maar die staat zo los van mij. Het enige jammere is, dat mensen dus echt denken dat dat over mij gaat. Maar goed, ik vind het wel grappig. Ik vind alleen dat andere programma, Café de Wereld, niet bepaald amusant. Ik herinner me een episode waarin ze zeiden dat ik met Jort ga om zijn geld. Ik werd gewoon voor hoer uitgemaakt. Dat vond ik pijnlijk, laag en weinig origineel.
Inmiddels lijkt het tij te keren. In Vrij Nederlands reputatiebarometer werd Georgina genoemd in de categorie 'Sterk Teruggekomen'. En de Volkskrant schreef naar aanleiding van haar 'Harries-affaire': 'Er schuilt iets voorbeeldigs in haar actie met de röntgenfoto's. Ik weet dat er zelden naar soapsterren gekeken wordt voor moreel leiderschap, maar in dit geval valt er van Verbaan in alle ernst veel te leren. Word je aangesproken op een onzinnige kwestie, niet blijven zeuren maar meteen het initiatief overnemen, jezelf bloot geven, jezelf helemaal laten doorlichten en het gesprek nuchter terugverwijzen naar belangrijker zaken. Dat siert haar absoluut.' Georgina lijkt opeens salonfähig.
'Nou, dat is ook een beetje waar de media aan toe zijn. Al dat 'hi-hi-gebeuren' hebben zij heel lang in stand gehouden. Ik ben nu 25 en in the public eye opgegroeid. Ik word nog steeds geciteerd uit interviews die ik op mijn zeventiende gegeven heb. Er is veel om mij gelachen, en er zijn oordelen geveld. De verleiding is groot de mensen te geven wat ze verwachten. Pure gemakszucht. Een interview is een raar fenomeen. In het begin van een gesprek worden de kaarten gedeeld. Als ik word toegesproken als blaatschaap is dat mijn rol, het komende uur. Stom, dat moet ik me eigenlijk niet laten aanleunen. Ik weet ook niet zo goed wat ik nu zelf van mezelf moet vinden. Dat is dus het rottige. Omdat je zoveel meningen over jezelf leest.
Zie jij een ommekeer?
Nee, want ik ben altijd heel serieus met acteren bezig geweest. En ik wil er gewoon bedreven in worden.
Maar is er iets veranderd bij je?
Tuurlijk, zat. Gelukkig wel. Ik zou mezelf voor mijn kop schieten als ik niet zou veranderen. Ik vind het ook leuk om te zien hoe ik verander. Maar er zijn ook een paar basisdingen ingebakken. Ik ben enorm onverantwoordelijk. En verlegen. Dat vertaalt zich vaak in chaotisch gedrag. Ik neem tegenwoordig wel verantwoordelijkheid voor mijn persoonlijke geluk. Dat is wel eens anders geweest. Vroeger stapte ik, doorgaans met oogkleppen op, nogal verdwaasd rond en was ik redelijk aan de drugs.
Heb jij nog wel een neustussenschot?
Ja hoor, vrees niet. Maar ik ben wel echt verslaafd geweest. Ik gebruikte dagelijks. Ook op mijn werk bij GTST. Dan had ik een scène en dan rende ik naar boven om me om te kleden voor de volgende scène, en dan hup, voet tegen de deur en snuif… Ik was niet de enige, bleek achteraf. Het is echt een hel geweest om er af te komen. Uiteindelijk is het me gelukt. Ik wil het nooit meer gebruiken, al blijft er nog wel eens zo'n monstertje in mijn hoofd gillen. Maar als ik daarna toe zou geven denk ik dat ik de volgende dag depressief zou zijn. Dat ik de wereld weer door een ongepoetste, smoezelige bril zie. Nee, ik zie dat nu echt als mijn vorige zelf, alsof het iemand anders' leven is.
Ondanks alle worstelingen is Georgina's passie voor acteren altijd haar drijvende kracht geweest. Ze is nu 25, heeft haar belastingschuld van meer dan een ton met haar naaktreportage in Playboy afbetaald, woont samen met Quote-hoofdredacteur Jort Kelder, heeft een waslijst aan rollen in tv-series en films op haar naam staan, en staat momenteel met twee toneelstukken op de buhne. Volgens de castingkoning van Nederland, Job Gosschalk, ligt haar talent in haar onbevangenheid.
'Onbevangen? ik? Wellicht dat ik zo overkom, maar hij heeft blijkbaar geen idee hoeveel moeite ik heb met een Playboy, of een Gotcha! Als ik mijn Playboyfoto's zie, zie ik een heel bang meisje. Ik ben nergens de vrolijke, lachende Georgina. Ik had zoveel leuker op die foto's kunnen staan. Ik zie angstige ogen en een bange blik. Ik vond dat poseren heel erg moeilijk. Misschien vooral omdat ik de crew niet kende - daar sta je dan, in je blote kont. Misschien had Jort ze gewoon moeten maken op vakantie, haha!
Voel je je niet een beetje een hoer als je voor geld uit de kleren gaat?
Ja, maar dat voel me wel vaker. Of misschien meer een aapje in de dierentuin. Ik wil heel graag acteren graag acteren, maar daarnaast zijn er dingen die ik doe, die niet altijd leuk zijn. Bijvoorbeeld dat je voor geld in een disco met pukkelige pubers op de foto moet, die me allemaal willen knijpen. En die ik dan weer moet slaan, maar dat terzijde. Ik had nu zoiets van: ik heb echt geld nodig. Dus dat moet dan maar. Wees dan maar een Uberhoer ofzo. Nu heb ik niets meer: geen winst, maar ook geen schuld. Ik sta op nul.'
En nu? Alleen nog maar leuke dingen doen?
'Ik wilde altijd acteren, en dat ben ik nu ook aan het doen. Ik sta op het toneel, en tja, dat is wel even iets anders. Echt een heel andere discipline. Maar ik doe mijn uiterste best om ook dat onder de knie te krijgen. Twee toneelstukken achter elkaar, Oogverblindend en De Barones, met Kitty Courbois, Carol van Herwijnen en Rick Nicolet. Een betaalde masterclass als het ware, maar wel een hele lange... Poeh, ik moet nog zien hoe ik dat ga vinden, zo lang hetzelfde en steeds weer. Vooralsnog is het erg gezellig in het busje, maar mijn grootste passie is en blijft toch film.
Als kind trok Georgina zich al terug in haar eigen wereldje en speelde ze naar hartelust Hollywood-actrice. Actrice worden, het liefst op het Amerikaanse witte doek, was haar grote droom. Mede omdat de filmrollen in Nederland dun gezaaid zijn, wordt Georgina's droom om het geluk in Amerika te beproeven steeds levendiger. Ze krijgt het romantische beeld van een Georgina met twee katten op een achterafkamertje in L.A., die net zolang audities blijft afstruinen totdat ze raak schiet, niet van haar netvlies geveegd. Maar ook het droomplaatje van een toekomst met Jort en eventuele kinderen niet. Het is een duivels dilemma.
'Ik wil alletwee. Ik zie mezelf nog niet in Nederland met een gezin. Ik zou dat niet trekken. Het lijkt me zo treurig omdat ik me zoveel meer had voorgesteld. Wat me op een één of andere idiote manier enorm trekt, zijn tragische levens. Van filmsterren die acht huwelijken achter de rug hebben, veel drank en een zelfmoordpoging. Dan denk ik: wat doe ik nou? Ik woon in een dorp tussen de koeien.
Heb je dan nu het gevoel dat je in een soort wachtkamer zit voor later?
Ja, eigenlijk wel. Dat is het rottigste. Ik hou heel veel van Jort en dus zou ik hem niet om een droom een half jaar gedag willen zeggen. Ik woon nu tussen de koeien met m'n katten, die ik nooit zou kunnen opgeven. Dat zijn de enigen om wie ik echt, écht geef. En Jort nu ook, en mijn broertje. Maar eigenlijk wil ik stiekem alles, alles. Een goede moeder worden, een goede relatie hebben, maar ook mijn geluk beproeven in Amerika. Ik voel onrust. En dat blijft zolang ik niet ga doen wat ik écht wil. Jort zegt: 'Nou ja, dan moet je dat dus doen.' Bijna: 'Ga maar, dan wacht ik wel even.' En misschien heeft hij ook wel gelijk. Ik wil het er best een half jaar op wgen. Als het dan niks wordt, heb ik het in elk geval geprobeerd. Dat is meer mijn idee.
Wat heb je tegen Nederland?
Ik vind het bekrompen, klein en koud. En ik trek die hokjesgeest niet. Het is helemaal niet gezegd dat het in een ander land allemaal beter is, hoor. Maar dat wil ik dan wel even aan den lijve ondervinden. Zo eigenwijs ben ik dan ook wel weer.