02 Feb '06 - 2068 W, 1 I - + 51 - 25 INTERVIEW MET VIOLA HOLT VOOR VARA TV MAGAZINE

GEWOON SIMONE SIGNORET WORDEN

Een kleine veertig jaar al duurt inmiddels haar tv-aanwezigheid. En daar is, ondanks alle signalen van het tegendeel uit de wereld van de showbizzppubliciteit, niets sneu's aan. Vindt Viola Holt (56) zelf: 'Aandachtsziekte van een verwaarloosde ster is mij geheel vreemd, maar televisie is nu eenmaal mijn karma.'
Zeventien was Viola Holt toen haar televisiecarrière begon. De VijfUurShow die ze jarenlang presenteerde was zo'n kijkcijferhit dat zelfs Oprah Winfrey in de uitzending kwam ('Ik had haar een brief geschreven met de tekst:from one tv-sister to another... ') en de Playboy-editie (1984) met Viola's naakte lichaam is nog steeds de best verkochte allertijden. Ze is nu 56 en staat op het punt om voor acht weken de afzondering van Talpa's Hotel Big Brother in te gaan.
Als puber was je al omroepster bij de publieke omroep. Was dat je droom?
Nee, eigenlijk wilde ik regisseur worden. Ik had zelfs al een documentaire geschreven, over eenzaamheid. Ik spijbelde van school om naar het circustheater te gaan. Zat ik daar als 17-jarig beeldschoon meisje en dan schreef ik in niijn blocnote: als camera één zo staat en camera twee zo, dan krijg je dat beeld. Maar toen kwam ik met mijn vader (de legendarische sportcommentator ir. Ad van Emmenes, red.) bij een voetbalwedstrijd, en daar stond Ger Lugtenburg van de AVRO en die vroeg of ik een screentest wilde doen. Oh, dacht ik, laat ik dat dan maar doen, dan kom ik misschien zo binnen. En de rest is bekend. AVRO, V RO, NOS, VARA, TROS, RTL...
En straks dus acht weken opgesloten in 'Hotel Big Brother'.
Nou, dat denk ik niet. Je wordt op een gegeven moment weggestemd. En ik zal wel weer de eerste zijn.
Waarom ga je dan?
Ik doe het voomame­lijk omdat ik het een experiment vind om met zeven mensen die ik niet of nauwelijks ken te gaan samenwonen. Dan zie je dus alles wat ik op het vlak van de psychologie heb geleerd op het gebied van groepsgedrag. Dat vind ik zó boeiend!
Maar dat psychologische groepsproces heb je laatst toch ook al bij 'Bobo's in the bush' rneegernaakt?
Ja, maar daar ben ik zo fout gemonteerd. Het leek net alsof ik niks deed terwijl de blaren me op de handel stonden. En ja, ik weet gewoon dat je in de tropen niet zo hard moet hollen. Dus deed ik dingen heel rustig, terwijl de jongeren die dat nooit gedaan hadden als een gek hutten gingen bouwen. Maar we hebben wel een hechte groep gehad hoor.
Je werd wel direct weggestemd.
Dat is het groepsgedrag. Ik was natuurlijk de oud­ste en ik ben nogal op mezelf. Als ik iemand zie die heel even alleen wil zitten, begrijp ik dat. Hoe jonger je bent hoe minder verstand je daarvan hebt, denk ik dan maar.
Je stelde je op als dé jungle-expert en zei tegen een meisje dat door een giftige spin in d'r gezicht gebeten was dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Waarna er snel een dokter ingreep... Dat was alleen maar voorzorg. Ik ben ook weleens door zo'n spin gebeten. Ik heb vijf jaar in Mexico gewoond. Dus ik weeet wat het is. Het is niet dodelijk. Je krijgt alleen heel even een ver­lamd gevoel in je gezicht. Maar ja, alles is eng als je het voor de eerste keer meemaakt.
Je deelname aan 'Sterrenslag' verliep niet veel beter. Een jonge soapacteur keerde naar huis met een diepe kras in zijn gezicht en nagelsporen op zijn borst. 'Ik werd bijna verpletterd door Viola, het leek wel of ze me probeerde te wurgen', beklaagde hij zich in 'De Telegraaf'...
Ach schei toch uit. Aram (van de Rest, red) overdreef een beetje. Het was ook een pittig gevecht, we moesten elkaar sportief hinderen. En ik had nagels, en hij een schammetje in zijn gezicht. Ja, pfff...daar kan ik niet mee zitten.
Je vas ooit een gevierd presenta­trice. Baal je er niet van om nu steeds dat soort publiciteit te krijgen?
Dat is nu eenmaal zo gegroeid. Maar ik vind het prima. Zelf ben ik nu vooral met mijn schilderijen bezig. Dat vind ik ook het rare aan alle kri­tiek. Mensen denken dat ik aandacht nodig heb ofzo. Hallo! Ik zit niet op dit soort aandacht te wachten, helemaal niet. Ik ben gezegend met het feit dat ik nog iets anders kan en wil. Kijk, als mevrouw Grönloh alleen kan zingen en verder niks zou je zoiets kunnen stellen, misschien doet zij nu ook iets anders. Ik schilder graag en ben niet zielig.
Gelukkig maar, want je krijgt nogal wat over je heen. Albert VerlÎnde noemde jou Miss Cel­lulitis, het 'AD' kopte toen je 'Klasgenoten' ging presenteren: 'Viola Holt 1osgehakt uit vrieskist', iets waar ik je toen niet over gehoord heb. Hoe komt het dan dat de beledigingen over je gewicht van Robert Jensen er uoor gezorgd hebben datje drie jaar l.ang een zware depressie hebt gehad?
Ik kan heus wel grappen hebben, er zijn grappen genoeg over mij gemaakt. Maar Jensen ging te ver. Ik had op een gegeven moment zelfs zonder toestemming een wekelijkse rubriek in zijn programma. Elke week pesterijen. Dagelijks op radio, op internet, op televisie. Elke week, vier jaar lang! Als je steeds een druppel op een steen laat vallen zit er na 10 jaar echt wel een gat in hoor. .
Maar je zat in die tijd toch in Mexico?
Ik volgde de uitzendingen op internet en ik kreeg dat Jensen!-publiek binnen in het Indonesische restaurant dat ik daar had. Dat publiek, dat zijn jongeren met hooligan­achtige trekjes. Dat is zo leuk niet hoor. Ik heb er een bum out van gekregen. Ik kwam nergens meer. Ik ging er ook heel slecht uit zien. Dat zag ik aan mezelf. Je gaat toch den­ken: iedereen heeft gelijk, er deugt helemaal niks aan mij, dat is het gevaar. En dan kan iedereen zeggen: daar moet je niks van aan­trekken. Nee! Je kiest een depressie niet uit, het overkomt je. Anderhalf jaar lang heb ik thuis gezeten, ik durfde de straat niet meer op. Het was gewoon pure stalking. De Jen­sen-crew belde soms midden in de nacht. Ze zeiden zelfs dat ze van NRC Handelsblad waren. En dat alles niet één keer... Nee, dat is echt heel verschrikkelijk geweest. Volgens Bridget is Jensen vroeger zelf het gepeste jongetje van de klas geweest. En kennelijk is dit zijn manier om daarmee om te gaan. Maar ik ben niet de enige die eronder lijdt hoor. Bassie, José Hoebee, allemaal hebben ze last van hem.
Bassie ook?
Ja, die heeft daar ook behoor­lijke last van gehad. Maar goed, ik kijk er nu gewoon niet meer naar. Die Jan Paparazzi (Jensens sidekick, red.) is ook gewoon maar een docent maatschappijleer die lid is van de Centrum Partij. Ik hou niet van die trucjes van Jensen, ik hou niet van die lach uit blik die hij altijd achter zijn eigen grappen zet, Ik krijg veel bijval van mensen die zeg­gen: eindelijk iemand die er wat aan doet. Hij ging gewoon te ver.
Zelf ben je toch ook niet bepaald op je mond gevallen. Toen Bart de Graaff je des­tijds overviel met een bokaal voor je face­lift dreigde je: 'Als je ooit voor mijn auto staat geef ik gas.'
Maar dat is wat anders dan Gerard Joling en Gordon met kanker en aids te vergelijken, om maar even een grap van Jensen aan te geven. Luister, ik ben gewoon heel open en eerlijk: laat me met rust. Ik heb hier gewoon geen zin in. Maar inderdaad, ik geef mensen ook wel eens een naam.
Wie dan?
Ik heb Catherine Keyl eens een slang met gordelroos genoemd. Maar we zijn nog on speaking terms hoor.
Steekt het je dat je co-presentatrices van de 'Vijf Uur Show', zoals Myrna Goossen en Catherine Keyl, wel hun eigen programma hebben en jij niet?
Ik moet er niet meer aan denken!'
Nee?
Nee! Als je nou iets 10 jaar hebt gedaan, drie keer per week... Het zou voor mij een déjà vu zijn als ik al die lieve mensen die we toen geïnterviewd hebben nu weer dezelfde vragen moet stellen. Maar van hun snap ik het ook wel. Die Vijf Uur Show deed ik tien jaar lang. Met Maya, met Dieuwertje, met Myrna, met Catherine, met noem maar op. Er waren er altijd twee die die show deden. Op een gegeven moment kregen we van de TROS een belangrijke prijs voor dat programma. Dat is natuurlijk prachtig! Maar toen kreeg ik óók nog 'ns een keer een persoonlijkheidsprijs. Dat is toch niet leuk, voor Catherine dan hè. Dus ik begrijp zo goed dat ze nu... Ik bedoel, het is nou eindelijk helemaal haar programma. Het is precies de Vijf Uur Show, maar het is nou wel helemaal haar programma. Ik heb haar daar ook mee gefeliciteerd. Ik had gehoord dat ze had gezegd: 'John de Mol is dom dat hij mij niet heeft gevraagd.' Dus ik zeg: 'Hoi Cathe­rine, hoe gaat het?', en dit en dat. 'En met jou?', vraagt ze. Ik zeg: 'John de Mol heeft mij wél gebeld...' Haha!... dat was leuk!
En wat zei John?
'Met John...' Nou, dan denk je echt: this is a call from another planet. Ik had twee maanden daarvoor gezegd: 'Jongens het is mij om het even. Er is genoeg nieuw talent, ik stop ermee.' Dan kon nie­mand zeggen: die zit achter de geraniums te kijken. Ik ben gezegend dat ik ook nog iets anders kan. Aandachtsziekte van een verwaarloosde ster is mij geheel vreemd. Maar ja, ik kan echt barricades voor de deur leggen, tv komt toch altijd weer mijn leven in. Vanaf mijn 17de al. Dus ik heb nu geaccepteerd dat dat mijn karma is.
En wat had John te bieden?
Dat ga ik je niet letterlijk vertellen, dat is iets tussen ons. Het komt erop neer: twee programma's. Eentje weet je: dat is Hotel Big Brother. En het tweede is een serie van acht afieveringen die ik erna misschien ga doen. Maar daar mag ik nog niks over zeggen.
Is het zoiets als met doden praten?
Nee, dat is het helemaal niet. Het is geen new age-spiritualiteit. Het is iets nieuwer, iets wetenschappelijker. Het wordt niet de nieuwe Char, die programma' s schieten als paddestoelen uit de grond. Maar het zit wel in de spirituele hoek. Omdat dat ook iets is wat ik al jaren zelf doe.
Heb je wel eens zo diep gezeten dat je dacht: ik laat de lsraëlische plastisch chirurg die mijn vorige facelift heeft gedaan nog eens z'n gang gaan, in de hoop dat de tv opdrachten.dan weer binnen stromen? Je had bij wijze van spreken de tweede Wendy van Dijk kunnen zijn. Die man veranderde toch hele identiteiten voor de Mossad?
Dat is heel normaal in Israël, dat je mensen soms een geheel nieuwe identiteit geeft. Maar nee, dat heb ik nooit gehad. Ik heb alleen ooit last gehad van mijn onderkin en die man was een vriend van onze familie. Als jij een loodgieter hebt in je kennissenkring en je hebt een lekkende kraan, dan heb je ook ineens een heel nieuwe badkamer als je even met zo'n man praat. Dus bij mij is het een totale facelift geworden. Maar dat doe ik nooit weer. Je kunt God maar één keer voor de gek houden. Laat me nu maar gewoon Simone Signoret worden.
Je wilde per se dat de foto bij dit stuk 's ochtends werd gemaakt. Dan zie je er op je jongst uit, zei je.
Dat is gewoonberoepsmatig. Kijk, in Amerika maakt leeftijd niet uit. In andere culturen wordt leeftijd ook gezien als iets wat wijsheid geeft. In dit land niet. Je bent oud dus 0 God, je moet weg. Ik vraag me altijd af hoe jonge mensen die nu in televisie zijn hier zelf later mee omgaan. Ik kan wat dat betreft haast niet wachten tot bijvoorbeeld Albert Verlinde aan zijn pensioen toe is.