Erkenning en applaus staan garant voor een instant geluksshot. Daarom stralen middelpunten altijd. Op naar de Karaokebar, want daar ligt het applaus voor het oprapen. Aldus een aantal van mijn vrienden. Ik ben niet overtuigd. Ik vind zingen eng. Ik kan het ook niet.
Een blauwe maandag zat ik op de toneelacademie. Totdat ik de sterfscène van de tragedie Antigone speelde. 'Hoor eens, straks ga ik sterven', sprak ik steeds wanhopiger, in de hoop op wat compassie van het publiek voor mijn naderende einde. Ik kreeg de lachers alleen maar meer op mijn hand. Vriendelijk doch dwingend werd ik gevraagd de academie asap te verlaten. 'Jij bent het selectiefoutje van dit jaar', verontschuldigden ze zich. En ze zeiden: "Je hebt de lelijkste stem die we ooit hebben gehoord...'
'Ik kan niet zingen', beken ik de initiatiefnemers van het karaokeplan. Ze negeren mijn laatste uitvlucht. 'Maakt niet uit' zeggen ze en sleuren me naar het trefpunt der mannen in konijnenpakken. Lover gaat ook mee. 'Geluk vraagt moed', kliert ie en pusht me richting het songtekstenboek. Ik zoek snel naar 'Niemand laat zijn eigen kind alleen.' Helaas. Hebben ze niet.
Iets van Herman van Veen dan. Daar was ik, nadat ik er op m'n elfde tot mijn grote verdriet achter kwam dat een relatie met Bennie Nijman er niet in zat, lange tijd verliefd op. Hebben ze ook niet. Het wordt 'My Way' van Frank Sinatra.
Ik lever mijn verzoekje op een papiertje in bij de barman en kantel in één teug wat vloeibare moed achterover.
Ene Sjon doet een perfecte imitatie van Michael Jacksons' 'Beat it!'
'Knap hè?', zegt de barman. 'Hij is vorige week nog vader geworden van een doodgeboren kind'.
'Heel knap', zeg ik, en kantel nog wat ambitieuzer.
Een verlegen meisje volgt Sjon op. Schichtig pakt ze de microfoon. Maar ondanks haar zenuwen zingt ze prachtig. Ze ziet er ook heel mooi uit. Als ik nerveus ben, verandert mijn hoofd steevast in die van een vrouw met een bezemsteel in d'r kont.
Volgens mij is de dj mijn papiertje kwijt geraakt. Iedereen is geweest behalve ik. I don't care, acteer ik. Tot de vrolijke snuiter ineens roept: 'En het is nu tijd voor... 'My Way!' Mijn hart springt omhoog. Mijn maag naar beneden. Ik haal diep adem en beklim het podium. Mijn ogen houd ik gefocussed op de vloer. Mijn hand graait naar de microfoon. Die er niet blijkt te zijn. Ik kijk op. Daar staat Sjon weer. 'Hoi', groet ik verbaasd. 'Ik ga 'My Way' zingen', zegt hij stellig.
'O', zeg ik en druip af.
Ik voel me net een leeggelopen ballon. No way, dat ik me nog een keer opgeef. Ik ga me niet wéér twee uur onpasselijk van angst vol zitten gieten.
De volgende dag krijg ik spijt. Ik wil geen chicken zijn, daar word ik ongelukkig van. Met hernieuwde moed surf ik naar online karaoke mogelijkheden. En vraag Lover om langs te komen voor een privéconcert. Zwetend, blozend en struikelend over de Engelse woorden zing ik My Way voor mijn éénkoppige publiek. Dat niet, zoals beloofd, het lachen inhoudt.
'...Eh... er waren wel wat stukje bij die mooi waren bijna', zegt hij.
Ik kan mijn geluk niet op. I did it, in ieder geval.