Ik vond geurtjes nooit zo boeiend. Totdat ik las dat je met geuren je stemming kunt manipuleren. In Japan wordt dat al flink gedaan. Zo verspreiden sommige bedrijven via de airco een geurstof waarvan de werknemers zich 'spontaan' uit de naad gaan werken. En er is een slaapgeurcapsule op de markt. Dat apparaatje spuit een geur in je slaapkamer waardoor je verzekerd bent van een goede nachtrust. Voor de ochtend is er een wekker die, voordat hij afgaat, een verkwikkende geur uitblaast; opstaan wordt een makkie. En anders is er binnenkort wel een ochtendkrantje met een goedhumeurgeur. Ik haast mij naar de aromatherapeute Amanda.
Haar winkel wemelt van de geurtjes. 'Als je tijdens een feestje lavendel in je kamer zet, donderen al je gasten spontaan in slaap, terwijl mandarijn er gegarandeerd een vrolijke bende van maakt', introduceert Amanda me in de wondere wereld der aroma's...
'En enkele druppels cipres in je schoenen nemen de geur van zweetvoeten weg'. Eigenlijk gaat er geen handeling voorbij of er is wel een passend geurtje voor. Tijdens de sopbeurt van je badkamer, de bereiding van sla, op je pijnlijk geschaafde knie, tijdens een after-lunch-dip, een ritje in de auto, een sollicitatiegesprek, bij gespleten haarpunten, boosheid en putten in je kont. Het blijkt zelfs heel logisch dat eenzame ouderen de hele dag achter de geraniums hangen. Dat bant negatieve gevoelens uit.
Ik zeg dat ik dat allemaal niet wist.
Volgens de aromaexpert komt dat omdat reuk het enige zintuig is waarvan we ons weinig bewust zijn. Geur wordt direct naar je emoties gestuurd zonder eerst de gang door de hersenen te maken. Dat verklaart een hoop.
Ik werkte eens in een vijfsterrenhotel in Londen, als kamermeisje. Na een tijdje kon ik zonder de kamerdeur te openen ruiken welke nationaliteit in de kamer verbleef. 'Ik geef me op voor 'Wedden dat'!, dacht ik enthousiast. Met name de Arabieren haalde ik er feilloos uit. Die stonken! Ik kreeg echt een hardvochtige hekel aan die lui. Pas later, waarschijnlijk na tussenkomst van mijn hersenen, bedacht ik me dat deelname aan 'Wedden dat' wellicht wat aanstootgevend zou kunnen zijn. Ik werd, onbewust dus, een tikkeltje racistisch van die onbekende lichaamsgeur.
Amanda raadt me Mandarijn aan. Dat is voor de meeste mensen de geur die je gelukkig maakt. Voor de zekerheid krijg ik ook een flesje rozemarijn. Dat werkt opwekkend en stimuleert de wilskracht: Problemen maken plaats voor vreugde.
Bij gebrek aan bad koop ik een aromabrandertje. In het schaaltje moet water en een paar druppeltjes olie. En als het theelichtje eronder de boel laat verdampen, komt de gewenste stemming als vanzelf.
Ik nestel me in de woonkamer. En adem mandarijn in. Het ruikt naar de schillen ervan. Ik inhaleer diep. En wacht. Ik merk niks. Om zeker te zijn van een effect, kieper ik het halve flesje erin. En sla in een spastisch moment het brandertje om.
Mijn toetsenbord en ik zitten onder de mandarijn. Snel ga ik samen met de rozemarijn (problemen maken plaats voor vreugde) naar de w.c. De enige plek waar mijn ogen niet prikken alsof er citroensap in zit. Ik inhaleer en inhaleer. En heb ineens het idee dat ik er iets wakkerder van word.
Pas als ik om vier uur 's nachts nog naar het plafond lig te staren weet ik het zeker.
Ik had toch beter de Lavendel kunnen nemen.