Volgens kleermaker Valentino word je gelukkig van kleren waarin je het gevoel hebt dat je leeft. De rest moet weg, zegt hij bij Oprah Winfrey. Met pijn in d'r hart gaat de tv- domineetrice door haar klerenkast. Ze stuit op een blauwe jurk van 9500 dollar, die ze tijdens een bezoekje aan het Witte Huis droeg. 'Weg ermee', zeggen Oprah en Valentino als vanzelfsprekend. 'Geen vrouw draagt een jurk een tweede keer.'
Hetzelfde lot wacht een bruin spaghetti-jurkje van 7000 dollar, speciaal gekocht voor de Emmy Awards. Oprah besloot hem op het laatste moment toch maar niet aan te trekken. En daarna ook nooit meer. Eindstand bij Oprah Winfrey: Eén miljoen dollar voor de zak van Max. Niet erg, meent het duo, want: 'Women lóve to shop.'
Ik vind shoppen helemaal niet leuk...
Maar ik moét wel. Een expeditie in mijn kast levert weinig tot geen in leven zijnde kleren op. Wel drie vuilniszakken voor bij het grof vuil, overal vallen de gaten er als vanzelf in. Ik heb wel een hele mooie jurk, die dusdanig op maat is gemaakt dat een bitterbal voldoende is voor het gevoel te ontploft.
De eerste winkel is meteen al gevaarlijk. Er liggen allemaal verkoopsters op de loer. Mijn grootste valkuil is: Tirol. Ik word aangetrokken door alles wat poft. Maar ik ben nog nooit een man tegen gekomen die pofmouwtjes wist te waarderen. Geen idee welk jeugdtrauma daaraan ten grondslag ligt.
Volgens de winkels is het zomer. Binnen is dat ook zeker het geval. De temperatuur staat overal op bejaardenhuisniveau. Gulzig gefocussed op kleren botst en graait iedereen tegen elkaar aan. Moeten die mensen niet werken op een doordeweekse dag?
En hoezo moet iedereen altijd alles één voor één aanraken om te weten of het iets is? Snel graai ik een paar broeken bij elkaar en wacht tot ik een nummertje krijg van een grauw Oostblok meisje.
Ik schiet een broek aan. Te groot. De volgende, weer te groot. Maatje 34 is ook niet alles, ik pas nergens in. Misschien is het een complot. Zetten ze stiekem een maat kleiner op die kaartjes, zodat iedereen denkt dat ie zo lekker is afgeslankt.
Tegen beter in vervolg ik mijn zoektocht naar kleding waarin je leeft. Opeens valt mijn oog op een ontzettend leuke kuitbroek met verticale streepjes in mijn maat. Verrukt sleep ik hem mee naar de paskamer. Helaas is er geen spiegel in mijn hokje, dus moet ik de openbaarheid in. Direct komt er een hip meisje kauwend op me af.
'Van kuitbroeken word je heel lang', constateert ze.
'ja', psychologiseert ze, 'mensen denken dat onbewust. Want waarom is je broek anders te kort?'
'Omdat het een kuitbroek is?', participeer ik in haar filosofie.
'Bij jou toch niet', lacht ze. Totdat ik haar stevig onderbreek met een 'oké, ik neem hem.'
Leuke kleren maken dan wel blij. Die klere-winkels zeker niet.