Ik recycle geen theezakjes, zaag tandpastatubes niet in tweeën, verknip geen versleten hoeslakens tot wegwerpwashandjes en koop Wybertjes niet los. Chique etentjes en taxi's daarentegen.... De maand gaat vaak langer mee dan mijn salaris, zeg maar.
Maar niet voor lang. Vandaag ga ik het onderste uit de kan halen. Ze leggen iemand anders maar in de luren. Ik laat me niet weer afschepen met zo'n lullig bedrag. Nee, noppes, mooi niet.
'En de prijs blijft hetzelfde', besluit de hoofdredactrice.
'Eh... ik vind het wel een beetje weinig', begin ik mijn loononderhandeling.
'Wat zeg je?', vraagt de hoofdredactrice.
M'n hoofd loopt rood aan.
'Is dat niet een beetje...eh... weinig?', verman ik mezelf.
'Nee hoor, dat is niet weinig', zegt zij...
'Oh... oké', zeg ik luchtig. En schud haar snel de hand. Zometeen gaat ze me onaardig en hebzuchtig vinden. En wil ze me nooit meer zien.
Heel m'n leven droom ik al van een zwembad in de tuin. Sinds kort met een Vanessa-trilplaat ernaast. Geld maakt mij gelukkig. Zeker weten doe ik het niet. Ik heb pas één financieel succesnummer op mijn conto staan.
'Hoeveel wil je verdienen?', vroeg een potentiële baas mij een jaar of wat geleden.
'Eh..', antwoordde ik, zoals gebruikelijk.
'Laat ik het dan zo vragen: hoeveel verdien je nu?'
'5500', bekende ik eerlijk.
De man reageerde verbaasd. 'Jeetje wat veel! Daar moet ik een nachtje over nadenken hoor'. Ik vond het helemaal niet veel. Iedereen om me heen verdiende dat. Maar toen ik 's avonds het gesprek met een vriendinnetje deelde, reageerde ook die verrast. 'Goh, ik dacht dat wij een beetje gelijk opgingen qua salaris. Wanneer heb jij die klapper gemaakt?'
Pas toen viel mijn kwartje. Ik bleek nog in guldens te rekenen. Kort daarna kreeg ik bericht. De 5500 euro's waren geen probleem.
Bluffen kan ik helaas alleen per ongeluk. Mijn volle verstand zegt altijd 'oké'.
Ik zoek mijn heil op internet. Als debuterend freelancer blijkt onderhandelingskunst ineens een must. Ik test eerst mijn assertiviteit. De uitslag is verontrustend. Grenzen stellen, voor jezelf opkomen, conflicthantering: helaas, alles in de min.
Ook mijn onderhandelingsstijl valt bij de experts niet in de smaak. Hij wordt omschreven als 'joviaal-coöperatief.' U bent ontwapenend, innemend, sterk in het opbouwen van persoonlijke relaties, gevoelig voor argumenten van anderen en flexibel, maar u ontwijkt een krachtmeting, heeft te weinig verweer en gaat met alles akkoord ook al gelooft u zelf dat het onredelijk is.
Met andere woorden: U zult nooit een Vanessa-trilplaat bezitten.
'Joh, geld maakt toch niet gelukkig', clicheert een vriendje. En citeert Rousseau. 'Iedereen wordt uiteindelijk verteerd door het verlangen het vermogen te vermeerderen. Niet vanuit echte behoefte maar om zichzelf boven een ander te verheffen.'
'Ik niet hoor', stel ik hem gerust. 'Geef mij m'n zwembad met bijbehoren, en je hoort me nooit meer.'
'Meer geld levert alleen kortstondig een verhoogd geluksgevoel op. Binnen de kortste keren stel je je eisen weer hoger. Je kan er zelfs verslaafd aan raken', bouwt hij nog een tijdje aan zijn stelling verder.
Dolgelukkig kijk ik hem ineens aan. De komende loononderhandeling sta ik sterk. No more afschepingen en ligplaatsen in de luren voor mij. Dit is vast een ijzersterk argument.
'Betaalt u mij gerust het dubbele hoor. U wordt er toch alleen maar ongelukkig van'.