'Heb je het geluk al proberen te vinden in het geloof?', vraagt de stem aan de andere kant van de lijn.
'Nee, dank u', kap ik snel.
Vroeger was ik enorm into de Here. Iedere zondag fietste ik trouw naar de kerk. In m'n uppie. Ik vond het daar geweldig. En God zó'n aardige meneer. Ik wilde heel graag dat hij hetzelfde over mij dacht. Dat was lastig.
Eerst bekende ik altijd uitgebreid m'n zonden en beloofde beterschap. Maar dan vloog er altijd een klein eigenbelangetje in m'n hoofd. 'Eh... Ik heb morgen trouwens een supermoeilijk proefwerk. Het zou wel heel fijn zijn als ik dat haalde.' Hint, hint.
Daarna kwam onmiddellijk het besef: 'Shit! Dat heeft-ie gehoord!' Excuses. 'Het spijt me. U heeft natuurlijk wel belangrijker zaken aan uw hoofd met al die oorlogen enzo.'
Daarna: 'Misschien gaat ie me nu alsnog een voldoende bezorgen. Omdat ik zo filantropisch ben.' Dan weer: 'O mijn God! Dat heeft ie ook door!...'
Niet te doen, zo'n gesprek met een alwetende heer. Het lukte me niet om onbaatzuchtig te zijn.
Tijdens mijn eerste communie nam ik het me weer voor. Ik zou mijn naasten liefhebben zonder eigenbelang. Zelfs juffrouw Jacobien, die voor mij stond. Ik was daar zo druk mee bezig dat ik niet doorhad dat de kaars die ik vasthield haar bontjas naderde. Juffrouw Jacobien vloog in de fik...
Toen was het gedaan met mijn pogingen bij God in de smaak te vallen. Ik stelde hem toch alleen maar teleur.
'Ik probeer je niet te bekeren hoor', vervolgt de man aan de lijn. 'Ik wil je alleen in contact brengen met Tony Hendra. Die heeft namelijk een boek geschreven over hoe hij dankzij Pater Joe het geluk heeft gevonden in het geloof.'
'Ik geloof niet dat ik gelukkig wordt van geloven', wimpel ik de man kordaat af. Die zet snel zijn voet tussen de deur. 'Tony Hendra vroeger ook niet hoor. Hij staat te boek als 's werelds grootste cynicus. Je kent hem vast wel. Hij is de grondlegger van Spitting Image en Monty Python en was enorm van de alcohol en de drugs'. Ik ben om.
'Heb je mijn boek over Pater Joe gelezen?', vraagt Tony vriendelijk.
'Jazeker', hoor ik mezelf tot m'n verbazing zeggen. En stap snel over op mijn eigenbelang.
'Hoe word je volgens Pater Joe nou gelukkig?', vraag ik gulzig.
'Door vol van overgave, aandacht en onbaatzuchtigheid te leven. En niet aan bezittingen te hechten. Je moet bereid zijn om op elk moment al je eigendommen op te geven. Pas dan besef je waar het echt om draait, en hoef je je geen zorgen meer te maken of je wel succesvol, knap, of belangrijk genoeg bent. Dat geeft een enorme rust en je houdt veel meer aandacht over voor bijvoorbeeld de liefde voor je partner of je kinderen. Want draait alles uiteindelijk om. Om Liefde.'
Thuis onderzoek ik mijn bezittingen op mate van gehechtheid. Het gaat me net te ver om de tv het raam uit te kieperen. Ik laat hem gewoon uit en stort me op een boek. Hendra's boek, dat ik zogenaamd al gelezen had. Het blijft lastig, zo'n alwetende heer.