Zoek!

'Opbeurende' kritieken

"Nathalie Huigsloot kan beter haar geld op haar rug verdienen!"








28 Jul '05 - 1181 W, 2 I - + 32 - 22 interview Theodor Holman voor Blvd.

'Ik ben gewoon Theodor Holman, de wat aan de kant staande fluiter die een beetje aapachtig zit te lachen.'

Ben je eenzaam?
Ik wás eenzaam maar sinds de dood van Theo ben ik dat niet meer. Door die slachtpartij zijn de mensen die erbij betrokken zijn heel dicht bij elkaar gekropen. En gek genoeg ben je ook ontzettend aantrekkelijk als je zoveel verdriet hebt als ik. Kijk, als je schrijft: ik woon alleen in een stinkhuis met 3 katten en een hond, mijn relaties mislukken en dat komt omdat ik teveel drink en de hele dag in mijn nest lig dan wekt dat ook wel medelijden op maar dat is niet meteen aantrekkelijk. Nu is er iets aanwijsbaar: kijk dat was zijn beste vriend, daar hebben ze twee messen ingestoken en zijn keel doorgesneden. Dus moet ik getroost worden.  Leed verhoogt je aantrekkingskracht.
Heb je dankzij de moord op Theo dan veel vrouwen in je bed gevonden?
Nee, nee, nee. Eén. Ik deel het bed wel eens met een hele aardige celliste.
Speelde dat voor Theo's dood niet ook al?
..ja... maar nu iets meer.
Vindt zij het niet vervelend dat jij in je columns zo koketteert met de eenzaamheid?

Last krijgt ze er pas van als ze heel erg mevrouw Holman zou willen worden. En de wereld wil laten weten: IK ben mevrouw Holman. Ik vind het zelf helemaal niet erg om te schrijven dat ik een vriendin heb en dat ik daar zo gelukkig mee ben, maar dan zou ik als hoofdredacteur van de krant zeggen: Als u zo gelukkig bent, wordt het tijd om maar eens ontslag te nemen.
Theo zei dat een mens maar maximaal twee keer in zijn leven verliefd kan zijn...
Dat denk ik ook. Je bent maar twee keer in je leven zo verliefd dat het pijn doet. En voor de rest moet je zorgen dat je iemand ontmoet waar je een leuk leven mee hebt. Dat is veel belangrijker dan verliefd zijn. Ik ben vaak verliefd geworden op mensen met wie ik achteraf geen leuk leven had. Terwijl ik wel een leuk leven heb met mensen op wie ik niet verliefd ben. Het is net als met vrijen. Dat ontdekte ik toch al vrij snel als potente student: dat ik soms totaal niet kon neuken met de stijfbenige maar prachtige trut. En dat het wat minder mooie aardappelhoofd me naar een hemels genot kon voeren.
Op schaal van 1 op 10; hoe egoistisch ben je?
Heel erg. Een negen.
Ben je wel een goede vriend?
Nee. Ik wil heel graag een goede vriend zijn maar nee dat ben ik niet. Daar ben ik te egoïstisch voor. Ik ben een hele goede vriend voor mijn werk maar dat is geen mens.
Was je wel een goede vriend van Theo?
Ja. Theo was een goede vriend. Die had altijd aandacht, dat was vanzelfsprekend. Dat hoefde niet bevestigd of uitgesproken te worden. Ik heb heel veel ruzie met Theo gehad. En er was veel geschreeuw. Net een huwelijk zal ik maar zeggen.
Had Theo goede liefdesadviezen voor jou?
Ik heb veel met Theo over de liefde gepraat. Hij was ervan overtuigd dat ik een sm-relatie had. Volgens Theo was iedereen het omgekeerde van hoe hij zich voordeed. Dus iemand die de hele tijd een sadist is, is in feite een masochist. Hij vond mij een aardige jongen, een beetje een slap iemand die aan de zijkant altijd zat te lachen, dus had ik volgens hem een martelkamer. Daar was ie niet vanaf te brengen. Dat heeft er ook wel eens toe geleid dat mensen me opbelden en zeiden: Ik heb van Theo van Gogh gehoord dat wij qua seksualiteit misschien wel op hetzelfde vlak zitten. Zouden we eens een afspraak kunnen maken?"
Voelde je meer wees toen je moeder overleed, en je dus geen ouders meer had, of toen Theo overleed?
Het klinkt hard maar toen mijn ouders dood waren was dat een soort opluchting. Natuurlijk is het ook verdrietig dat je ouders er niet meer zijn. Maar een vriend met wie je werkt, plannen had, dingen wilde doen, dat is meer dan verdrietig. We hadden net het idee dat we iets hadden gevonden. We zaten in een geweldige flow en dat wordt dan ineens afgebroken. Dat is meer dan verdrietig. Dat is dan echt...God...dan voel je je geamputeerd. 
Wat vind je van het oordeel: Theodor is niks waard zonder Theo?
Dat gevoel heb ik helemaal niet. Ik heb toch 21 boeken geschreven.
Ik las ergens: Holman is iemand die het wel hard probeert maar waaraan je zo ziet dat het nooit wat zal worden. Hij typeert zichzelf als:'een lafaard en een schijtebroek. Iemand die nooit iets heeft bereikt".
Vermoedelijk heb ik meer bereikt dan degene die dit geschreven heeft. Maar ik vind mezelf geen moedig mens. In de zin van dat ik daadwerkelijk meteen op de zaken afstap. Ik ben toch iemand van eerst even de kat uit de boom kijken en dan een beslissing nemen.
Wat vind je lastig aan het leven?
Het leven zelf vind ik vreselijk lastig, om het in te richten. Als ik een brief oppak van de mat en die lees, dan geeft dat rommel die opgeruimd moet worden. Als ik honger heb moeten er boodschappen worden gedaan. Als ik heb gegeten, dan moet er worden afgewassen. Als ik wil neuken moet er een vrouw zijn. Dus het moeilijke aan het leven vind ik de consequenties die elke handeling met zich meebrengt.
Betekent dat niet gewoon dat je onvolwassen bent?
Ja dat zal ongetwijfeld zo zijn. Maar ja, het is nu eenmaal zo. Ik ben te oud om nog volwassen te worden.
Dacht je vroeger niet: als ik een groots en meeslepend leven leidt, en ik ben bekend, dan komt alles goed? En dat het nu een desillusie is dat het niet gebeurd is?
Ik kan niet ontkennen dat.. ik leef nu groots en meeslepend. Ik leef. Dat is het tragische aspect eraan. Je moet je voorstellen dat de schijnwerpers, niet alleen van Nederland maar van de hele wereld, plots op ons gericht waren. Dus ook op mij. Dan kan je niet meer zeggen: o je leeft niet. Integendeel, je leeft 5 kwartier in een uur. Ongelooflijk. Mensen die zeiden: ik zag Theodor Holman zo vaak op televisie na de dood van Theo, dat zal ie wel heel prettig hebben gevonden. Ja! Volmondig ja. Dat vond ik buitengewoon prettig. Het gaf grote troost om de hele tijd op televisie te zijn.
En wat nu?
Er is een hele duidelijke verandering in mijn leven. Vroeger schreef ik heel veel over relaties. Zo van: Holman zit aan zijn pik te trekken en daar komt niks uit. Zo is het nu dat ik heel erg schrijf van: Holman zit aan de maatschappij te trekken. En daar komt niks uit.
Kun je nog terug naar 'Theodor trekt aan zijn pik in het Vondelpark', zeg maar.
Nee. Dat gaat niet meer. Maar ik ben niet de exegeet van Theo. Ik ben gewoon Theodor Holman, de wat aan de kant staande fluiter die een beetje aapachtig zit te lachen.