16 Sep '09 - 2216 W, 1 I - + 47 - 36

DE MAN DIE ALLES KON

 

Hij had één grote droom: Een eigen theater in Zuid-Spanje. Vier maanden na de opening viel die alweer in duigen. Hans Kazan raakte alles kwijt.

Dus toen maar op 30-jarig huwelijksreis naar de Keniaase rimboe...
Ja. Toen Wendy en ik twintig jaar getrouwd waren zeiden we: “Als we dertig jaar getrouwd zijn, gaan we iets bijzonders doen met alle kinderen erbij. Op dat moment dachten we aan de Griekse eilanden. Maar de portemonnee was leeg. Dus toen SBS6 belde of we mee wilden doen aan ‘Groeten uit de Rimboe’, dachten we: laten we dat dan doen, dan hebben we toch nog een reisje.

Bij de Griekse eilanden denk je aan romantische dineetjes met frisse fètasalades en fruitige wijnen. Hoe was dat hier?
Het eten was víes! We zijn allemaal zes kilo afgevallen. Ze aten daar een soort maisachtig poeder waar ze geitenmelk doorheen gooiden. Dat aten ze ‘s morgen, ‘s middags en ‘s avonds. Tegen de middag was die melk verzuurd en zat je gewoon bedorven voedsel te eten. En 's avond was het nog smeriger omdat de vliegen er de hele dag op hadden gezeten. En al die mensen zaten er met dezelfde handen aan waarmee ze eerder door de stront waren gegaan. Lara, mijn dochter, vond het zo vies dat ze de eerste drie dagen niets door haar keel kreeg. Toen ze vervolgens met de vrouwen op grote hoogte water ging halen begon ze te hyperventileren en viel ze nagenoeg flauw. Ik zat nietsvermoedend in een tent met een geitenvel de regen een beetje tegen te houden toen zij werd binnengedragen. Ik schrok me echt wezenloos. Ik dacht dat ze halfdood was.

Dacht je toen niet: Hoe heb ik toch ooit ons geld zo roekeloos kunnen verspelen? Dan dobberden we nu in een bootje.
Nee. Want wij nemen elke beslissing altijd met het hele gezin. Ik heb van tevoren duidelijk aangegeven dat we ook alles kwijt konden raken. Maar iedereen riep: doen! En dat riep iedereen ook over Groeten uit de Rimboe. Dus dan moet je niet opeens gaan zeuren dat de grond te hard is, dat ze de ballen van een geit afsnijden omdat ze denken dat dat goed werkt tegen verkoudheid, of dat je niet mee wilt helpen een huisje van poep te bouwen omdat dat vies is voor je vingers. We hebben er zelf voor gekozen om in die tijdmachine te stappen. Want zo vond ik het. Het was net de tijdmachine van Professor Barabas van Suske en Wiske. Je stapt erin, voert een jaartal in, kiest een land, drukt op een knopje, bzzz, de deuren gaan open en je bent in een andere wereld. En toch ook weer niet. Want zoals meneer De Uil van de Fabeltjeskrant al zei, heeft iedereen dezelfde kleine mensen-wensen. En dat was hier ook. Een beetje eten, een beetje liefde en aandacht, daar gaat het om. Ik vond het echt fascinerend om te zien dat zij met zulke simpele middelen zo ontzettend vrolijk zijn. Na afloop van die drie weken stonden we echt met tranen in de ogen afscheid te nemen. De ketting die ik van ze heb gekregen, heb ik sindsdien nooit meer afgedaan.

Zie je als je de uitzendingen bekijkt desondanks toch spanning in je gezicht?
Absoluut. Ik zie duidelijk aan mijn eigen gezicht dat ik in een nare periode zit. En toen wist ik nog niet eens wat er allemaal in Nederland gaande was. Terwijl ik drie weken in de rimboe van Kenia afgesloten was van de wereld, kwam het verhaal in de wereld dat de rechter had besloten dat ik een enorme huurschuld had. Daar kwam ik pas achter toen we na twee dagen reizen kapot in Nederland aankwamen en het op Schiphol vol stond met pers. RTL Boulevard, Shownieuws, fotografen van Story, Weekend, Privé en Party. En de telefoon stond roodgloeiend. Het was 's morgen tussen 6 en 7, maar het ene na het andere programma belde op of ik die avond in hun uitzending wilde komen. En later kreeg ik nog een hoos over me heen. Dat de kinderen weggelopen waren en niks meer met me te maken wilden hebben, dat ik een oplichter was en een schoft. Dat vond ik heel naar.

Je zoon Oscar zei je nog nooit zo droevig te hebben gezien. "Hij is altijd optimistisch, maar hij gaat er nu geestelijk aan onderdoor", vertelde hij in Boulevard. Andere bladen kopten zelfs dat je zelfmoordneigingen had. Hoe diep zat je?
Dat van die zelfmoordneigingen is overdreven, maar het was wel heel dramatisch. Ik voelde me echt depressief.  Ik kende mezelf niet terug. Bij vlagen begon ik zonder aanleiding te huilen. Ik was .... verdrietig. Maar dan... heel erg.

Wat hakte er harder in? Dat je ineens persona non grata was of het verlies van de grote som geld?
Wat me hardst heeft gekwetst zijn de nare dingen die over me werden gezegd. Ik heb in eerste instantie wel geprobeerd om steeds uit te leggen hoe het zat. Maar op een gegeven moment belde Robert Jensen mij en die zei: “mag ik jou een goed advies geven? Hou alsjeblieft op met uit te leggen hoe het in elkaar zit. Dat interesseert de mensen geen bal. Ze willen maar één ding van jou en dat is dat je je spel kaarten pakt en een fantastische truc doet." En daar had hij wel gelijk in. Langzaam realiseerde ik me dat ik moest accepteren dat ik iets ondernomen had wat mislukt was. Dat al mijn geld wat ik in 35 jaar bij elkaar geploeterd had, mijn oudedagsvoorziening, weg was en dat ik weer opnieuw moet beginnen. Ik moest mijn goochelspullen weer oppakken en weer voorwaarts gaan in de strijd.

Ben je op dit moment financieel afhankelijk van je kinderen?
Wij hebben de gewoonte in de familie dat alles wat iedereen verdient in één pot wordt gegooid. Daar leven we van. En de ene keer verdient de ene wat meer en de andere keer verdient de ander wat meer. Dat is altijd al zo geweest.

Krijg je dan zakgeld of heeft iedereen een en/of-pas van dezelfde rekening?
Dat laatste. Iedereen kan ervan pakken wat hij nodig heeft. Of het nou de huur is of iets anders.

Maar krijg je dan geen opmerkingen als 'hallo! Heb je nu alweer nieuwe schoenen gekocht!'
Nee, want iedereen weet dat alles binnen de redelijkheid moet blijven. En dat doet ook iedereen. Het is heel bijzonder, dat besef ik me nu ook. Eigenlijk heb ik er nooit zo bij stil gestaan. Maar die regel hadden we altijd al.

Ga je nu wel anders met geld om? Let je nu bijvoorbeeld meer op de Albert Heijn aanbiedingen?
O jajajaja. Absoluut. Nou ja, Wendy doet meestal de boodschappen dus in de supermarkt kom ik eigenlijk niet. Maar als ik nieuwe schoenen nodig heb zou ik vroeger gezegd hebben: ik wil die en die. En nu kijk ik eerst wat ze kosten. En dan denk ik: wat?! Kosten die zo veel? Alle mensen, wat een geld! Daar moeten mensen een week voor werken! Dus dat is duidelijk veranderd. Maar ik kijk nooit naar bankafschriften. Dat doet Oscar. Hij is bij ons het financiële genie en doet de betalingen en zo. Hij regelt alles, ook voor Wendy en mij. Daar wil ik me niet mee bemoeien. Ik word er alleen maar naar van. En het dood de creativiteit. Logica is de grootste vijand van creativiteit.

Weet je wel hoe groot je privé-schuld op dit moment is?
Die enorme huurschuld die ik zou hebben, is onzin. Dat is puur een juridische verhaal. Maar ik heb zelf wel een bedrag van 1.740.000 euro in het theater gestoken. Daarvoor heb ik een hypotheek op ons huis moeten nemen, die was voorheen voor honderd procent van mij. Dat bedrag was in feite een lening, maar de kans dat ik dat geld ooit terug krijg is klein. De investeerder kan het theater niet verkopen omdat het gebouwd is op grond van de gemeente. En daar zit een concessie op. Het theater mag uitsluitend worden gebruikt als Magic Theater. En dat krijgt hij niet verkocht.

Dat wisten jullie van tevoren.  Waarom hebben jullie dat pand dan toch gekocht?
Dit was mijn droom. Een theater aan de Costa del Sol waar we alles naar onze eigen wens kunnen zetten. Waar het licht perfect is, waar het geluid perfect is, alles. Ik heb natuurlijk mijn hele leven in zo veel theaters gestaan en overal is er altijd wel wat. En nu leek het me zo geweldig om een eigen plek te hebben waar je alles ideaal kunt maken. Een soort hemel op aarde. Ik had alleen nooit verwacht dat die investeerder er na vier maanden mee zou stoppen. Je hebt gewoon meer tijd nodig om een bedrijf op te bouwen. Maar ik heb wel onmiddellijk tegen Oscar, Mara en Renzo gezegd: “pak die show op en ga ermee naar een ander theater. Want daar ligt het niet aan." En dat blijkt nu ook. Die show is een groot succes. Maar het pand staat nu leeg. Dat is het erge. Mijn droomtheater staat er maar niemand kan er wat mee.

Rij je er nog wel eens langs?
Laatst heb ik dat gedaan, maar dat ging me wel heel erg aan mijn hart. Ik vind het nog steeds naar. Het is één van de prachtigste theaters die hier aan de kust is gebouwd, en dan zie je gewoon dat het niet onderhouden wordt. Dat mooie gebouw staat daar te verpieteren.

Waarvoor sla je je achteraf het hardst voor je hoofd?
Ik had beter op mijn papierwinkel moeten letter. Ik heb te veel dingen klakkeloos ondertekend. Onder andere dat hij er zo maar na vier maanden ermee kon stoppen waardoor deze situatie is ontstaan. Maar echt spijt heb ik niet. Ik moet namelijk kunnen blijven dromen. Als ik niet blijf dromen, dan sterf ik af.

Waar kom die noodzaak om te dromen vandaan?
Als kind was ik een heel verlegen jongetje, een eenling. Mijn ouders zijn gescheiden op mijn vierde en dat ging niet op een leuke manier. Vanaf dat moment ben ik altijd heen en weer geslingerd tussen mijn ouders. Op mijn negende leerde ik van een kraamverzorgster mijn eerste goocheltrucje. En vanaf dat moment was ik met niks anders meer bezig. Op school tekende ik de hele dag nieuwe goocheltrucjes in mijn schrift. Door het goochelen kon ik aan de werkelijkheid ontsnappen. Ik kon vluchten naar een andere wereld, de wereld van de illusie. En zo een eigen wereld creëren. Eentje die mij aan stond. Toen ik 23 was leerde ik Wendy kennen. En werd mijn leven eigenlijk pas leuk. Daarvoor was mijn leven een hele nare periode waar ik liever niet meer aan denk of over praat.

Heb je Wendy ook met een goocheltruc versierd?
Nee, haha. Daar heb ik geen goocheltrucs voor gebruikt. Ik zat aan de waterkant en toen kwam zij in een bootje voorbij varen. Ik dacht gelijk: die is het. Toen ben ik snel op een plek gaan vissen waar ze nog eens langs zou komen. Ik vond het alleen doodeng om een levende vis aan mijn haakje te doen, dus ik viste zonder aas. Ze kwam langs en vroeg: "heb je al wat gevangen?" Ik zei: "Nog niet." Hahahaha! Zij was 17 en ik 23. Toen ze 18 was zijn we getrouwd. En heb ik het contact met mijn ouders definitief verbroken. Vanaf dat moment heb ik een fantastisch leven gehad. Met een onderbreking van een paar maanden dan. Maar relatief gezien is dat niet meer dan een dipje geweest.

Kun je je ultieme droom niet alsnog laten uitkomen door het goed te maken met die investeerder? De show is een succes gebleken, het theater staat nog leeg, dus zand erover en jullie hebben jullie succesvolle theater.
O nee. De manier waarop dit uit elkaar is gegaan, is zodanig dat ik geen enkele behoefte heb om ooit nog iets samen te doen. Al zou ik er twintig miljoen mee verdienen. Ik ga nu gewoon weer zoals vroeger samen met Oscar, Mara en Renzo optreden in Nederland. Verder ben ik door een heel exclusief sprekersbureau benaderd waarbij ook Bill Clinton, Helmut Kohl en Dries van Agt bij zitten. En hopelijk kan ik weer bij de televisie terecht. De TROS heeft destijds gezegd dat de deur voor mij altijd open bleef staan en ook SBS gooide laatst voorzichtig een balletje op. Dus ik heb goede hoop dat we de hypotheek kunnen blijven betalen zodat we hier in Spanje kunnen blijven wonen. Maar die droom van het theater is zo in stukjes gegooid, die ga ik niet meer lijmen. Dat kan nooit meer worden wat het was. Het was een mooi, zuiver, eerlijk, oprecht product, En nu is het iets besmets geworden. Op het moment dat ik daar weer mee begin, zal uit alle hoeken en gaten ongedierte te voorschijn kruipen om er een negatieve wending aan te geven. En hoe zuur het allemaal ook is, er staat nu wel een soort monument van Hans Kazan. Dat theater zal er waarschijnlijk eeuwig blijven staan als een soort gedenkteken van mijn droom.