14 Sep '09 - 1822 W, 1 I - + 89 - 116

WORDT ACHTERVOLGD

Han Peekel over de therapeutische werking van de roem. "Wordt vervolgd houdt mij levend."

Vind je het jammer dat je nauwelijks meer op de buis bent sinds 'Wordt vervolgd' is gestopt?
Het heeft mijn wankelende zelfvertrouwen wel enorm geholpen dat ik op televisie was. Het doet mij heel goed als mensen vreselijk aardige dingen over me zeggen. Een leuk item van Jakhals Frans met mij in De wereld draait door bewaar ik bijvoorbeeld met de grootst mogelijke zorg. Dus therapeutisch heeft mijn bekendheid me geweldig geholpen. Maar ik lig er ook weer niet wakker van dat ik nu niet op televisie ben. Ik ben nooit een man geweest van alleen maar voor de schermen. Het presenteren van 'Wordt vervolgd' kostte nog geen drie procent van mijn tijd. In de overige 97 procent produceerde ik allerlei televisieprogramma’s.
Maar laatst was ik even terug op televisie met een interview met Rik Felderhof en dan vind ik het wel een kick als de netmanager belt om te zeggen dat er 1,5 miljoen mensen naar hebben gekeken. En dat Rik in in Mozambique meer dan honderd mails krijgt van allemaal mensen die schrijven: wat een fantastisch goed interview! Voor die waardering ben ik wel heel gevoelig.

Word je nog wel veel gevraagd voor programma’s als 'Afvallen met de Sterren'?
Ik word voor alles gevraagd. De telefoon rinkelt drie tot vijf keer per maand voor radio, televisie of wat dan ook. Maar ik ga niet met zes mensen in een huis zitten om af te vallen.

Waarom niet?
Ik vind dat soort programma’s van Endemol niet leuk, dat weiger ik principieel. Maar als Robert Jensen zegt: “We willen een leuk gesprek met je”, dan dan doe ik dat graag. Ik vond het ook heel aardig dat ik een jaar geleden te gast mocht zijn in het proefprogramma wat Giel Beelen. Ook al werd dat niet uitgezonden, toch vond ik het een eer.

Was dat niet het programma waarin hij zijn gasten naakt interviewde?
Gelukkig niet zeg. Dat zou ik ook niet doen. Ik heb niets te verbergen, maar waarom zou ik.... ehm... Kijk, ik stond echt achteraan in het uitdelen van mooie lijven. Ik heb wel eens - zoals iedereen die dik is - brieven gekregen van mannen die blijkbaar opgewonden raken van omvangrijke mensen, maar ook daarbij weet ik me geen goede houding te geven. Ik beantwoord ze ook nooit.

Hoe komt het dat je zo groot bent?
Ik ben altijd een dikke jongen geweest. Alhoewel, tot mijn dertiende was ik altijd te mager. Ik ben op zevenjarige leeftijd zelfs naar een kamp in Driebergen gestuurd om dikker te worden. Mijn vader had een fobie met eten. Mijn vier jaar oudere zusje is in de oorlog geboren en ze hebben toen zo’n moeite gehad om haar in leven te houden. Dat was echt verschrikkelijk. Sindsdien had mijn vader de fobie dat als er eten was dat direct opgegeten moest worden. Door zijn angst door de koude oorlog hadden we ook een kelder vol met atoomvrij eten. Dat zat in van die beschuitblikken met een loden laag eromheen. Ik heb mijn moeder geregeld zien huilen als mijn vader met vijftig gulden op pad ging om een rolletje pepermunt te kopen en vervolgens ook met 49,50 aan meel en rijst terugkwam om op te slaan. Dus eten heeft in mijn leven altijd wel een merkwaardige rol gespeeld. Daarbij werd ik op mijn dertiende ernstig ziek waardoor ik vrij lang op bed heb gelegen.

Wat had je dan?
De ziekte van Pfeiffer en gelijktijdig een tumor in mijn oor. Dat is echt kantje boord geweest. Het heeft me uiteindelijk een doof oor opgeleverd. Dit is een ontboezeming hoor, dat heb ik nog nooit verteld. Maar toen ik bij de radio in dienst kwam, moest ik een gehoortest doen. Ik heb gesjoemeld zodat ik door de keuring heen kwam.

Maar daardoor ben je dus zo groot geworden?
O ja. Sorry. Daar waren we. Ja, daardoor was ik dus altijd al een dikke jongen. Daarbij vond ik eten lekker en sport niet leuk. Ik geloof ook in de theorie dat mensen die heel veel aan sport doen, hun lichaam slijten. Dus het is gedeeltelijk mijn eigen schuld. Ik heb me natuurlijk heel vaak laten onderzoeken en een hooggeleerde dokter zei een jaar of twee geleden: “Eigenlijk moet ik je ermee feliciteren. Jouw lichaam slaat alles op wat het binnen krijgt. Als jij honderdduizend jaar geleden had geleefd, dan was je 1 op de 1000 overlevers geweest. Je bent alleen in de verkeerde tijd geboren.”

Kun je niet twintig kilo afvallen?
Ja, dat heb ik in mijn leven heel veel gedaan. Maar ik ben het grote voorbeeld van het jojo-effect. Als ik twintig kilo afval, kom ik dertig kilo aan. Op een gegeven moment was ik moe van het steeds maar weer bevechten van die lijn en dacht: ik ben wie ik ben. Maar ik heb er lang heel veel onzekerheden door gehad. Er worden natuurlijk ook altijd grappen over gemaakt. Andre van Duin zei op een omroepcongres: “Het is een aardig mens, maar als je om hem heen moet lopen, neem wel brood mee.” En Freek de Jonge had het erover dat Terpstra en Peekel niet door één deur kunnen. Ik kan daar wel om lachen hoor. Ik vind het alleen kwetsend als mensen mij door mijn zwaarlijvigheid niet serieus nemen. Wat ik vreselijk vind, echt vreselijk, is als ik ergens binnen kom voor een stevig gesprek en iemand je uit je balans probeert te brengen door te zeggen: ik zal even een andere stoel halen, want ik weet niet zeker of deze u houdt. Dan voel ik me echt een dikke lul. Ik ben ooit bij de premiere van Seth Gaaikema door een stoel gezakt, en waar schreven de kranten de volgende dag over? Dat Peekel door de stoel was gezakt. Jaren later hoorde ik dat nog.

Voel je nu geen ogen meer in je rug priemen als je een kroketje eet?
Ik mag graag een keer een satékroketje eten hier in de kantine, maar dan ben ik er niet mee bezig wat mensen daarvan vinden. De tijd dat vrienden op mijn verjaardag honderd kilo zout stuurden met: dit weeg je te zwaar, is ook voorbij. Op een gegeven moment berust iedereen in je omgeving erin. En ik berust zelf ook in het feit dat ik dat probleem niet onder de knie heb.

Naast HilversumBest heb je ook Hoofdzaken TV bedacht, een digitale zender over het geestelijke welzijn. Heb je door je zwaarlijvigheid en de neurose van je vader daar een bovengemiddelde interesse voor?
Ik heb zelf ook wel wat neuroses, ja. Ik heb bijvoorbeeld een keer gefilmd bij een heel ernstig auto-ongeluk op de snelweg en toen is er bij mij iets doorgebrand. Ik dorst ineens geen auto meer te rijden. Het werd erger en erger. Sinds een jaar of twintig rij ik daardoor nooit meer op snelwegen. Alleen nog op provinciale wegen. Maar dat plan voor Hoofdzaken TV staat nu even in de ijskant. Er liggen wel zeer vergevorderde plannen om 'Wordt vervolgd' terug te laten komen als themakanaal. Maar dat moet dan wel drie keer zo goed zijn als het ooit was. 'Wordt vervolgd' heeft namelijk zulke sterke herinneringen. Mensen zouden mij ook allang vergeten zijn als 'Wordt vervolgd' er niet was geweest. Ik heb alle mogelijke televisieprogramma’s geproduceerd en gepresenteerd, waar ik mensen nooit over hoor. Maar als je op een verjaardag vraagt: Kennen jullie Han Peekel nog? Dan zit iedereen binnen twee minuten 'MiepMiep' te doen. 'Wordt vervolgd' houdt mij levend. Vandaar dat ik ook met enige zenuwen in mijn keel kijk naar een herstart. De herinnering maakt dingen namelijk beter dan dat ze waren. Als je het nu terugkijkt, denk je vooral: wat een trage troep.

Word je als televisiemaker nu weer helemaal serieus genomen of wordt het faillissement van je produktiebedrijf je nog wel eens nagedragen?
Nee, dat niet. Maar het is wel het moeilijkste moment uit mijn leven geweest. Ik ben opgevoed in een milieu dat faillissement een schande was. Dat gevoel was het ergst. De schande. Ik heb er echt maanden van wakker gelegen dat ik een aantal mensen financieel in de steek heb gelaten. Er is zelfs een tijd geweest dat ik mijn huis niet uit durfde. Het blijkt ook dat je minder vrienden hebt in je leven dan je denkt. Maar er waren ook mensen die me financiele hulp aanboden waarvan ik het niet had verwacht. John de Mol belde me bijvoorbeeld op en zei: "Han kom langs. Ik ben ook twee keer in mijn leven failliet gegaan. Jij wordt mijn producent voor familieprogramma’s en we beginnen een nieuw bedrijf." Dat heb ik uit principiele overwegingen niet gedaan.

Wat heb je tegen De Mol?
Niks persoonlijks. Maar programma’s als 'De gouden Kooi' vind ik vreselijk. Als ik het voor het zeggen had, dan was een man als Terror Jaap in een kooi gedaan, op een vlot gezet en door een sleepboot zo ver mogelijk de oceaan op getrokken. Alles wat verwerpelijk is, is in dat programma te zien. Als opa, als vader, als mens, vind ik dat de verwerpelijkste ontwikkeling die je je maar kunt voorstellen. Ik hoop ook dat John de Mol zijn tengels nu voor altijd en eeuwig van het bestel afhoudt. Want wat Talpa verknoeid heeft, daar zullen we nog jarenlang de naweeën van hebben. Kijk naar de man die bij de VARA nu eigenlijk de éminence grise had moeten zijn, Jack Spijkerman. Die had de paus in dit vak kunnen zijn en nu zie je hem niet meer. En zo heeft John de Mol met zijn Talpa wel meer schade aangebracht.

Wat nog meer?
Ik ga geen namen noemen, maar ik hoor van veel presentatoren dat ze niet blij zijn. Tuurlijk zijn ze financieel netjes afgehandeld, maar zoals dat bij mij geldt, geldt het voor bijna iedereen: het gaat in dit vak niet om het geld. Het gaat om het podium. Je vroeg eerder; ben je ongelukkig als je niet meer op het scherm bent? Nee, maar ik zou diep ongelukkig zijn als niemand me meer vroeg. Als ik niet mee mocht denken over programma’s. Als jong jongetje was Hilversum voor mij al Mekka. Mijn ouders waren straatarm, ik lag in een niet verwarmd huis op een ijskoud zolderkamertje onder een dekentje naar de radio te luisteren. Hilversum had voor mij iets heiligs.
Ik vind het woord ‘pensioen’ ook de meest dramatische straf die ik me kan voorstellen. Niet voor niets sterven er in het eerste jaar pensioen vier keer zo veel mannen dan normaal. Ik hou van dit vak. Op alle mogelijke niveaus. Ik vind het heerlijk om erbij te horen. Hoe bescheiden dat ook is.