Laatst stond er een fan in de tuin van Nicks ouders. Een ander beweerde zwanger te zijn van Nick. Hebben jullie veel van dat soort extreme bewonderaars?
Simon: Er lopen aardig wat mensen rond die een heel andere manier van denken hebben dan wij, zeg maar. Sommigen leven gewoon in een fantasiewereld. Een fan zegt bijvoorbeeld tegen alle fans dat Nick elke dinsdagmiddag bij haar op visite komt. En zo zijn nog wel tientallen voorbeelden te noemen van mensen die gewoon dingen verzinnen. Waaronder dat verhaal dus van die 46-jarige mevrouw die beweert zwanger te zijn van een tweeling, van Nick. Ja, dat gaat soms ver.
Zijn jullie al wel een beetje gewend aan het succes?
Nick: Toen ik laatst na mijn vakantie aankwam op Schiphol en er twintig meisjes op me af stormden, realiseerde ik me weer goed hoe heftig het is. Ik moest ook gelijk door de douane rennen naar de auto die buiten op me stond te wachten om naar een optreden te racen. Ik landde om één uur 's middags en om drie uur stonden we alweer in Groningen op te treden.
En dan te bedenken dat jullie allebei de finale van Idols niet hebben weten te halen. Waarom besloten jullie daaraan mee te doen?
Nick: Wij hadden wat Engelstalige demootjes gemaakt en die raakten we aan de straatstenen niet kwijt. We zijn denk ik wel bij twintig platenmaatschappijen geweest, maar niemand wilde ons hebben. Een dorpsgenote van ons zong zichzelf in Idols I naar de top 30 en kreeg wel een platencontract. Toen dachten wij: misschien moeten wij onszelf ook op die manier in de kijker spelen. Uiteindelijk ben ik elfde geworden bij Idols 2 en is het balletje inderdaad gaan rollen. Jaap Buys, de manager van Jan Smit belde na de show op. Ik zei dat ik graag wilde komen praten maar wel samen met Nick omdat ik me met hem het prettigst voelde op het podium.
Simon, jij lag er in de voorronde van de voorrondes al uit. Dacht jij niet: shit, straks gaat Nick in z'n eentje doorbreken!
Simon: Ik was er niet blij mee dat ik eruit lag. Dat kwam wel als een klap. Het is toch niet leuk als ze zeggen dat je niet goed genoeg bent.
Nick: Ik zie dat nog steeds als een fout. Maar ja, als je 17.000 mensen op auditie krijgt, maak je die natuurlijk wel eens.
Simon: Diezelfde editie werd Nikkie er ook in de voorronde uit gegooid. En die heeft de afgelopen Idols gewonnen.
Nick, jij stond tijdens de auditie van Idols met je ogen strak gericht op het tapijt te zingen. "Een waardeloze presentatie", oordeelde de jury, die je toch doorliet. Hoe heb je die verlegenheid eruit gekregen?
Nick: Je raakt het vooral kwijt door gewoon elke dag op te treden. Toen ik in Idols kwam, had ik hooguit drie keer opgetreden. En dan sta je ineens voor twee a drie miljoen mensen te zingen. Dat trok ik gewoon niet. Godzijdank ben ik er uiteindelijk uitgestemd. Want dat is natuurlijk ook een enorm geluk geweest. Als ik bij de eerste tien was gekomen, had ik aan een contract vast gezeten.
Hebben jullie het succes te danken aan Jaap Buys?
Nick: Nee. Want voordat hij belde hadden wij al een muzikale geschiedenis. Simon en ik zijn op zestienjarige leeftijd bij elkaar in de klas komen zitten en toen is onze samenwerking ontstaan. Dus het is niet het bedenksel van een heel slimme platenjongen. Het merendeel van onze nummers schrijven we ook zelf. Dus het is allemaal echt wat je hoort. Sommige mensen die niet heel erg geïnteresseerd zijn, gooien alles op één hoop en noemen het palingsound. Maar wij noemen het volkspop die rechtstreeks uit ons hart komt.
Jullie zijn pas echt doorgebroken nadat jullie veel te zien waren in de reallife soap van Jan Smit. Was dat wel een bewuste zet van Jaap Buys?
Simon: Nee. De TROS wilde een soap over Jans leven. En wij waren Jans leven. Althans, een stukje. We zijn al heel lang vrienden met hem.
Nick: Maar natuurlijk was het wel superhandig dat we onze neus daarin konden laten zien.
Hebben jullie veel van Jan geleerd?
Simon: Ik ben wel zo'n tweehonderd keer met hem mee naar optredens geweest. Wat me met name opviel was hoe hij met het publiek omgaat. Hij is eigenlijk de grootste zanger van Nederland, maar ondanks alle hysterie gaat hij heel gewoon met zijn publiek om. Ik vind dat heel bewonderenswaardig. Hij zal nooit een chagrijnig moment hebben.
Ook Frans Bauer is zo gewoon gebleven en altijd leuk met bejaarden en verstandelijk gehandicapten. Is dat belangrijk als je populair wil zijn in jullie genre?
Simon: Als je denkt dat je je zo moet opstellen, dan ga je iemand spelen. Wij acteren niet, zo zijn wij gewoon. Natuurlijk is het soms moeilijk. Ieder mens is weleens een uurtje chagrijnig. Alleen wij mogen het niet zijn. Wij hebben alleen geen individuele banden met fans, zoals Frans Bauer. Wij nemen geen fans op de koffie zoals hij. Privé vind ik privé. Ik wil thuis in mijn onderbroek kunnen lopen.
Nick: Maar wij vinden het ook ontzettend leuk om voor verstandelijk gehandicapten op te treden: dankbaar en spontaan. Zo spontaan, dat is bijna eng. Sowieso staan wij heel dicht bij de mensen omdat we in onze moerstaal zingen. We weten heel gevoelige snaren te raken. Iemand schreef ons dat zijn konijn was overleden maar dat hij, nadat hij een liedje van ons had beluisterd, helemaal was opgeknapt. Maar ook mensen die in hun leven misbruikt zijn, putten er hoop uit. En we zijn inmiddels ook de uitvaart top 10 binnen geknald.
Krijgen jullie ook wel eens verzoeken van terminale patiënten wiens laatste wens is om jullie te zien?
Simon: Als een terminale patient dat als laatste wens heeft raakt het je enorm. En zo af en toe gaan we ook op de verzoeken in. Van zo'n bezoek ben je dan een week van de rails. We krijgen heel veel van dit soort verzoeken en als we overal op in zouden gaan, zouden we elke week zo'n zwaar bezoek hebben, en dat laat onze agenda niet toe. Wel laten we altijd iets van ons horen door middel van een brief of kaartje.
Hebben Nick & Simon ook duistere kanten?
Simon: Haha. Nee.
Nick: Ik denk dat die bij mij ook ver te zoeken zijn. Als je met simpele waarden en normen bent opgegroeid, weet je dat je niet te gek moet doen.
Laten we even een testje doen hoe rock-'n-roll jullie zijn. Snuiven jullie weleens?
Nick: Nee, nooit de behoefte daartoe gevoeld ook.
Simon: Ik heb vier jaar als barkeeper gewerkt en het onder mijn neus zien gebeuren. Maar ik heb liever een kater van de drank dan de angst dat je ouders je met coke ontdekken.
Piercings of tatoo's?
Simon: Het trekt me wel, maar ik durf het niet.
Nick: Straks krijg je spijt.
Wanneer waren jullie voor het laatst stomdronken?
Simon: Dat moet vorig jaar zijn geweest. Omdat we zo veel optreden kan dat maar één of twee keer per jaar.
Nick: Ik hou van pure wodka. Dat is behoorlijk rock-'n-roll, toch? haha.
Wel eens een stevig robbetje gevochten?
Simon: Nee. Iedereen die met mij zou vechten, zou winnen.
Aantal bedpartners?
Nick: Het zijn er zo veel dat ik het niet 1-2-3 weet. Laat ik het daar op houden.
Simon: Voordat ik mijn huidige vriendin Annemarie leerde kennen, heb ik aan genoeg bloempjes geroken, maar ... ehm.... ik zit even te denken of Annemarie dit interview ook gaat lezen. Laat ik zeggen: genoeg om ervaring te hebben. Maar nu doen we beide niks meer.
Ook zonde eigenlijk. Dan ben je popidool met hordes vrouwelijke fans, en dan hou je je handen thuis....
Nick: Ja, maar wij zijn veel meer afgeschermd dan je zou denken. Wij komen nog amper in contact met ons publiek omdat het anders een chaos wordt. Bij elk optreden staat beveiliging en als wij aankomen, loodst die ons zo snel mogelijk naar onze kleedkamer. Wij zitten daar samen met onze chauffeur, dat is meer een realistisch beeld. Ik wil niet zeggen dat we eenzaam zijn, maar wel een beetje afgeschermd.
Simon: Ik zie het meer als grappig wanneer meisjes flauw vallen en aan het gillen zijn.
Nick: Je moet ook beseffen dat wij momenteel toch in een soort glazen huis zitten. We worden heel goed in de gaten gehouden door iedereen. Als ik nu dronken op een stoep gevonden wordt, maakt iemand een foto met zijn mobieltje en zet het op internet. Ik ben wel eens in een gekke bui 's nachts met 200 over de weg gescheurd, maar nu komt er een persbericht als je dan een bekeuring krijgt. Dus doe ik dat nooit meer. Al is er niemand op de weg, dan nog hou ik het binnen de perken. En hetzelfde geldt voor heel simpele dingen. Als ik iets te dichtbij met een meisje sta te praten, zie ik meteen allemaal mobieltjes in mijn ooghoeken opkomen.
Is dat ook waarom jullie zo hechten aan Volendam, waar ze met artiesten als Jan Smit , Jan Keizer en Piet Veerman wel wat gewend zijn? Ik las dat Nick een huis zeven minuten rijden verwijderd van Volendam zelfs al te ver weg vindt.
Nick: Het was wel drie minuten rijden van het dorp. Dat vond ik inderdaad al veel te ver. Ik kan het dorp niet verlaten.
Simon: Alles is hier te vinden. Onze families, alle vrienden, zwembaden, bowlingbaden, het uitgaansleven, supermarkten, alles is er gewoon. Je zou je leven lang in Volendam kunnen wonen zonder het dorp te verlaten.
Is Volendam veranderd sinds de brand in discotheek De Hemel?
Simon: Het heeft het dorp misschien niet eens hechter gemaakt, maar het besef hoe hecht het is kwam wel naar boven. Het is een heftige tijd geweest. Nick heeft vanaf 2 januari een maand in een kunstmatige coma gelegen vanwege zijn longen. In die tijd maakte ik alle begrafenissen mee. Dat is allemaal langs Nick gegaan. Het klinkt heel gek, maar het was wel weer een soort van voordeel dat hij lichamelijk iets had.
Nick: De zwarte wolk boven het dorp, de ontreddering, die is langs mij heen gegaan. Maar inderdaad, zoals Simon zei, je merkt dat Volendam heel hecht is. Daarom vind ik het ook wel verfrissend dat mijn vriendin van buiten Volendam komt. Zij heeft daardoor een heel andere mentaliteit, en andere normen en waarden. Als wij kennissen tegenkomen geven we niet drie zoenen of een hand, dan is het gewoon: hai. Voorstellen doen we hier ook niet. Je gaat gewoon een gesprek aan met iemand en daarna vraag je aan iemand: "wie zijn zus was dat?" En dan is het wel heel leuk als je vriendin er andere normen en waarden op na houdt. Ook al geeft dat af en toe wat botsingen.
Waar komt je vriendin helemaal vandaan dan?
Nick: Uit Monnikendam, een dorpje verderop.